امام حسین در دوره امام حسن
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یکی از حوادث مهم و سرنوشت سازی که در عصر
امامت امام مجتبی رخ داد و موجب رنجش و حتی
اعتراض گروهی از یاران حضرت شد، جریان
صلح امام (علیه‌السّلام) با
معاویه و واگذاری
حکومت به وی بود.
در برخی از گزارشهای تاریخی آمده که حسین بن علی با دیدگاه برادرش درباره
صلح، مخالف بوده است!
این سخن، تنها تهمتی است از سوی بدخواهان امت و کسانی که به اصل
عصمت ائمه اعتقادی ندارند؛ چراکه بنا بر یکی از مبانی اعتقادی
شیعه، همه
امامان، معصوم و دور از
خطا و
لغزش هستند. از این رو آنان
اشتباه نمی‌کنند تا به دنبال آن، اعتراض یا اختلاف با معصوم دیگر پدید آید.
افزون بر این، اگر پیشوای سوم با صلح برادر خویش مخالف بود، باید پس از شهادت امام حسن، بی درنگ به
مبارزه مسلحانه با معاویه می‌پرداخت؛ اما (به دلیل موانعی که خواهیم نوشت) تا معاویه زنده بود، حضرت
قیام مسلحانه نکرد. (البته امام حسین در دوران معاویه اقدامات غیرمسلحانه‌ای برای شناساندن و برملا کردن چهره واقعی معاویه و شیوه حکمرانی اش انجام داد.) و اعلام دیدگاه خود را درباره قیام و حرکت، به بعد از مرگ وی، واگذار نمود.
از این رو آغاز قیام مسلحانه و انقلاب امام، با آغاز خلافت
یزید، رقم خورد.
بنابراین پیمان صلح، مورد تایید پیشوای سوم شیعیان نیز بود و ایشان در دوره ده ساله
امامت برادرش امام حسن، کاملا با مواضع و سیاستهای برادر موافق بوده، از آنها
دفاع می‌کرد. از این رو (چنان که خواهد آمد) در برابر درخواستهای مکرر مردم
عراق مبنی بر رفتن به
کوفه و برپایی قیام بر ضد حکومت معاویه در عصر امامت برادر، پاسخ مثبت نداد و فرمود: «ابومحمد (حسن بن علی) راست گفته است. مادامی که این شخص (معاویه) زنده است، باید هریک از شما شیعیان ملازم خانه خود باشید.... (... صدق ابو محمد، فلیکن کل رجل منکم حلسا من اخلاس بیته، مادام هذا الانسان حیا)
اگر او به
هلاکت رسید و شما زنده بودید، امیدواریم
خدا ما را برگزیده، رشد (و صلاح) ما را عطا کند و ما را به خود وانگذارد...» . (... فان یهلک وانتم احیاء رجونا ان یختارالله لنا ویؤتینا رشدنا ولایکلتا الی انفسنا...)
همسویی و رعایت جانب برادر، تنها منحصر به جریان صلح و حفظ تعهد او نمی‌شد؛ بلکه
سیدالشهدا در امور دیگر نیز رعایت احترام برادر بزرگ خویش را می‌کرد؛ چنان که
(علیه السلام) فرموده: ما تکلم الحسین بین یدی الحسن اغظاما له... «حسین نه برای حفظ احترام حسن به هیچ گاه در برابر او سخن نگفت». همچنان که در
بخشش به افراد نیز، امام حسین سروری برادر را بر خود حفظ کرده، احترام ایشان را بر خود لازم می‌دانست. بنا بر خبری از
امام صادق (علیه السلام) ، وقتی حسن بن علی به مستمندی پنجاه دینار بخشیدند، حسین به همان مستمند، ۹۹ دینار کمک کرد.
پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۱۶۱-۱۶۳.
