امام حسین در زمان پیامبر
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
امام حسین (علیه‌السّلام) به سالهای نخستین
عمر خویش را، زیر نظر مقام
نبوت و
رسالت و در دامان مقام
عصمت و
طهارت سپری کرد.
در این دوران،
حسین (علیه‌السّلام) افزون بر بهره مندی از مهر و عطوفت
پدر و
مادر، از عنایت ویژه جدش
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز برخوردار بود. این توجه خاص پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نسبت به نور دیده خویش، از همان آغازین روزهای ولادت، به صورتهای مختلف، نمایان بود.
اذان و اقامه گفتن در
گوش راست و چپ نام گذاری حضرت به «حسین»،
عقیقه کردن، خواندن
تعویذ،
قرار دادن
زبان یا
انگشت خود در
دهان او و مکیدن آن، و خبر دادن از این موضوع که
خداوند مقام
امامت را تنها در نسل حسین قرار داده است
و... حاکی از آن بود که پیامبر به نوه‌اش،
عشق و علاقه‌ای خاصی داشته است.
یکی از حوادث مهم
تاریخ زندگانی حسین بن علی (علیه‌السّلام) در سالهای پایانی عمر پیامبر، شرکت حضرت در «
مباهله» جدش با گروهی از
مسیحیان نجران است که وقتی اسقف آنان دید پیامبری با خاندانش، یعنی
علی (علیه السلام)،
حضرت زهرا (علیهاالسلام)،
حسن و حسین تنها برای مباهله آمده‌اند، از مباهله خودداری کرد.
از
عایشه نقل شده
که رسول خدا در روز مباهله، علی، زهرا و حسنین را زیر عبای مشکی رنگ خط دار خویش جمع کرده، این
آیه را
تلاوت فرمود: «انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت ویطهرکم تطهیرا؛
همانا خداوند می‌خواهد از شما خاندان (پیامبر) پلیدی را ببرد و به شما پاکی کامل ارزانی دارد».
حضور حسین به همراه برادر در این حادثه تاریخی و قرار گرفتن آن دو در زمره «
اصحاب کساء»، نشان دیگری بر بزرگی،
اعتبار و
حقانیت آنان بود. در واقع رسول خدا خواست در این برهه از مصاف
حق و
باطل، اوصیای خویش را که همیشه مدار و محور حق و حقیقت هستند، به
مسلمانان و مسیحیان بشناساند.
پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۱۵۶-۱۵۸.
