همچنین بنابر روایت مقبول ابن حِبّان و واقدی، او سال‌های آخر عمر را در کوفه گذرانده و به سال ۷۱ یا ۷۲، در روزگار فرمانروایی مصعب بن زبیر، در آن‌جا در گذشته است.
گذشته از ضعف سند، به دلیل نفیِ قول اکثریت قریب به اتفاق نویسندگانکتبِ رجال و تاریخ، این روایت درباره محلّ و زمان مرگ براء و دیگر نکات تاریخی، از جمله زنده بودن وی تا واقعه عاشورا، مخدوش خوانده شده است.
براء، به گفته خودش، پیش از هجرت در مدینهاسلام آورده و هنگام ورود پیامبر صلّی الله علیه وآله وسلّم به آن شهر چند سورهقرآن، از جمله سوره اعلی، را فرا گرفته بوده است.
و برای نخستین بار در غزوه خندق (و بنابر برخی از منقولات، غزوه احد) حضور یافت و جمعاً در پانزده (یا چهارده ) غزوه، پیامبر صلّی الله علیه وآله وسلّم را همراهی کرد، و هجده بار با آن حضرت هم‌سفر بود.
در جریان حُدیبیّه، به دستور پیامبر صلّی الله علیه وآله وسلّم تیری به درون چاه افکند و آب از چاه برآمد، هر چند انتساب این عمل به شخص دیگری به نام «نایجه بن جُنْدَب » مشهورتر است.
برخی گزارش‌ها که از او درباره رویدادهای بعد از رحلت پیامبر صلّی الله علیه وآله وسلّم و تمایل او به بنی هاشمنقل شده است.
و نقل حدیث غدیر برای شماری از تابعان
با این‌همه در برخی روایات از کتمانگواهی او (و چند نفر دیگر) بر واقعه غدیر ـ هنگامی که حضرت علی علیه السّلام از آنها خواستار گواهی شدند ـ و نابینا شدن بر اثر نفرین آن حضرت، سخن به میان آمده است.
براء بیش از ۳۰۰ حدیث که شخصاً یا با واسطه از پیامبر صلّی الله علیه وآله وسلّم شنیده روایت کرده است.
بخاری ۳۷ و مسلم ۲۸ حدیث او را، که ۲۲ عدد از آنها مشترک است، در کتاب‌های خود آورده‌اند.
