برائت شرعى، مقابل برائت عقلی بوده و عبارت است از حکم شارع به برائت ذمه مکلف، نسبت به تکلیف مشکوک، در مواردى که بعد از جست و جوی از دلیل، شک او در تکلیف واقعی بر طرف نگردد. به بیان دیگر، در هر مورد مشکوکى که حکم واقعی بر مکلف مجهول بماند، شارع با جعلحکم ظاهری، اباحه ظاهری آورده و تکلیف را بر می دارد.
