بسر بن ارطاة قرشی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بسر بن ارطاة قرشی، از سرداران
معاویه و غارتگر حرمین در خلافت
امام علی - علیه‌السّلام - است.
ابوعبدالرحمن بسر بن ابی ارطاة بن عمیر
که او را بسر بن ارطاة
یا بسر بن ارطاة بن ابی ارطاة
نیز خوانده‌اند، از تیره
بنی عامر بن لؤی
قریش بود.
مادرش زینب دختر
ابرص بن حلیس نیز از همان تیره بود.
به گزارش مشهور، تولد بسر دو سال پیش از رحلت
پیامبر - صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم - بوده است.
برخی وی را صحابی و از راویان
حدیث رسول خدا برشمرده‌اند.
گزارش‌هایی از حضور وی در
فتح شام (۱۳ق.) مؤید این دیدگاه هستند.
به گزارش
یحیی بن معین ، مردم
مدینه صحابی بودن بسر را انکار کرده‌اند.
شامیان کوشیده‌اند او را در شمار
صحابه قرار دهند.
بر پایه گزارش‌هایی، او در فتح شام به دستور
خالد بن ولید به
غوطه ، از سرزمین‌های
دمشق ، حمله کرد و پس از کشتن مردان که در کنیسه پناه گرفته بودند، زنان ایشان را نزد خالد آورد.
برخی بسر را از جمله چهار نفری دانسته‌اند که
عمر بن خطاب برای کمک به
عمرو بن عاص در
فتح مصر (۲۰ق.) برگزید.
وی به
سال ۲۳ق. مناطق
فزان و ودان در
جنوب طرابلس را با
صلح به قلمرو مسلمانان افزود.
بسر در سپاهی که
عثمان از
مدینه برای یاری
عبدالله بن سعد بن ابی سرح ، حکمران مصر و
مغرب ، گسیل کرد، شرکت داشت. زمان این ماموریت، سال ۲۷ یا ۲۸ و یا ۲۹ ق. دانسته شده است.
بسر بن ارطاة از جمله افرادی بود که به دستور
معاویه ماموریت یافتند تا به
شرحبیل کلبی ، از سرشناسان
شام ،
تلقین کنند که
امام علی - علیه‌السّلام -در
قتل عثمان نقش داشته است.
در نبرد
صفین ، او از فرماندهان معاویه بود
و ماموریت یافت تا همراه مردانی از
دمشق آب را بر
سپاه علی - علیه‌السّلام -ببندند.
معاویه در این نبرد، بسر را در برابر
قیس بن سعد بن عباده انصاری قرار داد و خواست هر یک از سرداران خود را در برابر یکی از سرداران علی- علیه‌السّلام -قرار دهد تا آن‌ها را از میان ببرند.
بسر از رویارویی مستقیم با امیر المؤمنین- علیه‌السّلام -
اکراه داشت؛ اما آن گاه که ناگزیر به رویارویی با حضرت شد، برای حفظ جان خود همانند
عمرو عاص عورت خویش را آشکار کرد.
عمروعاص در ماجرای
حکمیت از سوی معاویه به عنوان ناظر و حکم تعیین شد.
بسر فرماندهی برخی از غارات (شبیخون‌های) معاویه برای ناامن کردن قلمرو امام علی- علیه‌السّلام -را بر عهده داشت. به سال چهل ق.
در راس سپاهی که منتخب خود وی بود و شمار آن ۲۶۰۰
یا ۳۰۰۰
و یا۴۰۰۰
تن گزارش شده، به
مکه و
مدینه و
یمن لشکرکشی کرد. وی به فرمان
معاویه ماموریت داشت تا مردم این مناطق را به خلافت او متمایل گرداند و هر که را در
طاعت امام علی- علیه‌السّلام -باشد، به
قتل برساند.
بسر در آغاز
سال ۴۰ق. بدون مقاومت مردم وارد مدینه شد و بر
منبر مسجد نبوی مردم را به بهانه
قتل عثمان تهدید به کشتن کرد
؛ اما پس از
شفاعت عبدالله بن زبیر و یکی از بزرگان قبیله خویش
از آن‌ها دست برداشت و برای معاویه از آنان
بیعت گرفت.
سپس از
بنی سلمه ، از تیره‌های
خزرج ، خواست که
جابر بن عبدالله انصاری از بزرگان
صحابه را نزد وی حاضر کنند. جابر با
ام سلمه ، همسر رسول خدا،
مشورت کرد و به ناچار تن به بیعت داد.
بسر خانه‌هایی از انصار و
شیعیان امام علی- علیه‌السّلام -
از جمله خانه
زرارة بن جرول و
رفاعة بن رافع و
ابوایوب انصاری را در مدینه ویران کرد یا سوزاند.
او در مدت اقامت یک ماهه در مدینه، مسببان و مظنونان به قتل عثمان را کشت
و چند تن از
بنی کعب بن عمرو ، تیره‌ای از
خزاعه ،
را درون
چاه انداخت.
بسر پیش از حرکت به سوی
مکه ،
ابوهریره را به عنوان حاکم
مدینه منصوب کرد.
او افرادی بسیار از
خزاعه را در مسیر مدینه به مکه
کشت و اموالشان را
غصب کرد.
هنگامی که
قثم بن عباس ، حکمران امام علی- علیه‌السّلام -در مکه، از لشکرکشی بسر آگاه شد، شهر را
ترک کرد. از این رو، بسر بدون هیچ مقاومتی وارد مکه شد و گروهی از قریش را که به دیدار وی رفته بودند، شماتت و به
قتل تهدید کرد؛ اما پس از طلب بخشش آن‌ها و یادآوری خویشاوندیشان با وی، آنان را رها کرد.
بسر در خطبه‌ای، معاویه را سزاوار خلافت دانست و مردم را به کشتن و ویرانی خانه هایشان تهدید کرد
و از آن‌ها به اجبار برای
معاویه بیعت گرفت
و
شیبة بن عثمان عبدری را حکمران
مکه کرد.
سپس به
یمن لشکر کشید. وی در راه خود از
طائف و
نجران گذشت و بسیاری از شیعیان
امام علی - علیه‌السّلام -را به قتل رساند.
وی در
یمن دو پسر خردسال
عبیدالله بن عباس ، حکمران امام علی- علیه‌السّلام -را سر برید.
نیز
عمرو بن اراکه ، جانشین عبیدالله، را
همراه صد تن از بزرگان ایرانیان مقیم یمن به سبب این که فرزندان عبیدالله در منزل
ام نعمان دختر
بزرج ، از ایرانیان، بودند، به قتل رساند.
حضرت علی- علیه‌السّلام -با آگاهی از فجایع و قتل‌های بسر وی را
نفرین کرد
و
جاریة بن قدامه تمیمی را که دو هزار تن همراه داشت
راهی یمن کرد. با فرار بسر به
شام ، این غائله به پایان رسید.
او طی این ماموریت در مسیر رفت و برگشت ۳۰ هزار
مسلمان را کشت.
بسر در رویارویی لشکر معاویه با سپاه
امام حسن - علیه‌السّلام -نیز حضور داشت. منابع از درگیری میان او و
قیس بن سعد بن عباده گزارش داده‌اند.
وی به
سال ۴۱ق. مدتی کوتاه به دستور معاویه فرماندار
بصره شد و زبان به دشنام امام علی- علیه‌السّلام -گشود.
گزارش‌هایی از حضور بسر درجنگ‌های زمستانی
و تابستانی مسلمانان (۴۳-۵۲ق.) بر ضد روم شرقی حکایت دارد.
برخی شرکت بسر در جنگ‌های زمستانی را انکار کرده‌اند.
وی همچنین جنگ‌هایی را در دریا بر ضد رومیان فرماندهی کرد.
زمان درگذشت بسر به اختلاف گزارش شده است. برخی مرگ وی را در اواخر حکومت معاویه و محل مرگش را
مدینه دانسته‌اند.
بر پایه سخن
واقدی ، بسر تا دوران
عبدالملک مروان (حک، ۶۵-۸۵ق.) زنده بوده است.
برخی نیز مرگ وی را در روزگار خلافت ولید به سال ۸۶ق. دانسته‌اند.
آورده‌اند که بسر هنگام مرگ دیوانه شده بود.
(۱) الاخبار الطوال، ابن داود الدینوری (م. ۲۸۲ق.) ، به کوشش عبدالمنعم، قم، الرضی، ۱۴۱۲ق.
(۲) الارشاد، المفید (م. ۴۱۳ق.) ، بیروت، دار المفید، ۱۴۱۴ق.
(۳) الاستیعاب، ابن عبدالبر (م. ۴۶۳ق.) ، به کوشش البجاوی، بیروت، دار الجیل، ۱۴۱۲ق.
(۴) اسد الغابه، ابن اثیر (م. ۶۳۰ق.) ، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۹ق.
(۵) الاصابه، ابن حجر العسقلانی (م. ۸۵۲ق.) ، به کوشش علی معوض و عادل عبدالموجود، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق.
(۶) الامامة و السیاسه، ابن قتیبه (م. ۲۷۶ق.) ، به کوشش علی شیری، بیروت، الرضی، ۱۴۱۳ق.
(۷) انساب الاشراف، البلاذری (م. ۲۷۹ق.) ، به کوشش زکار و زرکلی، بیروت، دار الفکر، ۱۴۱۷ق.
(۸) البدایة و النهایه، ابن کثیر (م. ۷۷۴ق.) ، بیروت، مکتبة المعارف.
(۹) بغیة الطلب فی تاریخ حلب، عمر بن احمد ابن العدیم (م. ۶۶۰ق.) ، به کوشش زکار، بیروت، دار الفکر.
(۱۰) تاریخ ابن خلدون، ابن خلدون (م. ۸۰۸ق.) ، به کوشش خلیل شحاده، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۸ق.
(۱۱) تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر، الذهبی (م. ۷۴۸ق.) ، به کوشش عمر عبدالسلام، بیروت، دار الکتاب العربی، ۱۴۱۰ق.
(۱۲) تاریخ خلیفه، خلیفة بن خیاط (م. ۲۴۰ق.) ، به کوشش فواز، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۵ق.
(۱۳) تاریخ طبری (تاریخ الامم و الملوک)، الطبری (م. ۳۱۰ق.) ، به کوشش محمد ابوالفضل، بیروت، دار احیاء التراث العربی.
(۱۴) تاریخ یحیی بن معین، ابن معین (م. ۲۳۳ق.) ، به کوشش عبدالله احمد، بیروت، دار القلم.
(۱۵) تاریخ الیعقوبی، احمد بن یعقوب (م. ۲۹۲ق.) ، بیروت، دار صادر، ۱۴۱۵ق.
(۱۶) الخراج و صناعة الکتابه، قدامة بن جعفر (م. ۳۳۷ق.) ، به کوشش الزبیدی، عراق، دار الرشید، ۱۹۸۱م.
(۱۷) السنن الکبری، البیهقی (م. ۴۵۸ق.) ، بیروت، دار الفکر.
(۱۸) السیرة النبویه و اخبار الخلفاء، ابوحاتم تمیمی، بیروت، الکتب الثقافیه، ۱۴۱۷ق.
(۱۹) السیرة النبویه، ابن کثیر (م. ۷۷۴ق.) ، به کوشش مصطفی عبدالواحد، بیروت، دار المعرفه، ۱۳۹۶ق.
(۲۰) شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید (م. ۶۵۶ق.) ، به کوشش محمد ابوالفضل، دار احیاء الکتب العربیه، ۱۳۷۸ق.
(۲۱) الطبقات الکبری، ابن سعد (م. ۲۳۰ق.) ، به کوشش محمد عبدالقادر، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
(۲۲) فتوح البلدان، البلاذری (م. ۲۷۹ق.) ، به کوشش صلاح الدین، قاهره، النهضة المصریه، ۱۹۵۶م.
(۲۳) الفتوح، ابن اعثم الکوفی (م. ۳۱۴ق.) ، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الاضواء، ۱۴۱۱ق.
(۲۴) الکامل فی التاریخ، ابن اثیر (م. ۶۳۰ق.) ، بیروت، دار صادر، ۱۳۸۵ق.
(۲۵) مروج الذهب، المسعودی (م. ۳۴۶ق.) ، به کوشش اسعد داغر، قم، دار الهجره، ۱۴۰۹ق.
(۲۶) المسالک و الممالک، ابوعبید البکری (م. ۴۸۷ق.) ، به کوشش ادریان فان لیوفن و اندری فیری، دار الغرب الاسلامی، ۱۹۹۲م.
(۲۷) معجم البلدان، یاقوت الحموی (م. ۶۲۶ق.) ، بیروت، دار صادر، ۱۹۹۵م.
(۲۸) میزان الاعتدال فی نقد الرجال، الذهبی (م. ۷۴۸ق.) ، به کوشش البجاوی، بیروت، دار المعرفه، ۱۳۸۲ق.
(۲۹) نهر الذهب فی تاریخ حلب، کامل حسین الغزی (م. ۱۳۵۱ق.) ، به کوشش شوقی و فاخوری، حلب، دار القلم، ۱۴۱۹ق.
(۳۰) وفاء الوفاء، السمهودی (م. ۹۱۱ق.) ، به کوشش محمد عبدالحمید، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۲۰۰۶م.
(۳۱) وقعة صفین، ابن مزاحم المنقری (م. ۲۱۲ق.) ، به کوشش عبدالسلام، قم، مکتبة النجفی، ۱۴۰۴ق.
(۳۲) الغارات، ابراهیم الثقفی الکوفی (م. ۲۸۳ق.) ، به کوشش المحدث، بهمن، ۱۳۵۵ش.
(۳۳) جمهرة انساب العرب، ابن حزم (م. ۴۵۶ق.) ، به کوشش گروهی از علما، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۸ق.
حوزه نمایندگی ولی فقیه در امور حج و زیارت، برگرفته از مقاله «بسر بن ارطاة قرشی». gt;tag dark_tag
