بکریه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَکریّه، عنوان کلی برای منتسبان به
ابوبکر بن ابی قُحافَه، نخستین
خلیفه است.
نام بکری بر افراد بسیاری
اطلاق شده است، هر چند این نام پیش از ابوبکر، برای تسمیه پاره ای قبایل
عرب، چون بنی بکر بن عبدمناف، بنی بکر بن وائل، بنی بکر بن عون نخعی نیز به کار رفته است.
نام دیگر منتسبان به ابوبکر، «صدیقی » است که گاه همراه با «بکری » و گاه جداگانه به کار رفته است.
از بکریهای معروف می توان به این افراد اشاره کرد:
شیخ بکری، رئیس خاندان بکریه مصر که از سوی مادر به
امام حسین علیه السلام می‌پیوندند.
ابوعبید بکری،
دانشمند قرن پنجم و پژوهشگر جغرافیای تاریخی؛
ابوالحسن محمد بن بکری (متوفی ۹۵۲)
فقیه شافعی و مؤلف کتابهای الدرة المکللة فی فتح مکه المشرفه المبجلة، تحفة واهب المواهب در
تصوف، و الواضح الوجیز در تفسیر؛
شمس الدین محمد بکری (۸۹۸ـ۹۵۲)،
مورخ مصری و مؤلف الکواکب السائرة، و التحفة البهیة؛
قطب الدین ابوالمواهب بکری
شاعر متصوف حنفی مذهب؛
ابوالسرور بن محمد بن علی بکری (متوفی ۱۰۷۰)، عالم برجسته و مؤلف کتاب
فیض المنان درباره
شب نیمه شعبان؛
ابوالمواهب بن محمدبن علی بکری (۹۷۳ـ۱۰۳۷) شاعر و صاحب دیوان
شعر؛
شیخ احمدالبکری بن زین العابدین (متوفی ۱۰۱۳)،
ادیب و
مفسر صاحب نامِ شافعی و مؤلف روضة المشتاق و بهجة العشاق؛
الشیخ ابوبکربن عبدالقادر (متوفی ۱۰۳۱)،
عالم و فقیه و عربی دان شافعی؛
زین العابدین بن محمدبن علی بکری (متوفی ۱۰۱۳)
صوفی و عالم برجسته که در زبان عربی و
تفسیر و علوم بلاغی و شعر صاحب نام بود. مشهورترین تألیف او رساله الاترج است؛
عبدالرحمان بن زین العابدین (متوفی ۱۰۶۳) از علمای بزرگ و شاعر؛
عبدالرحمان بن محمدبن علی (متوفی ۱۰۰۷) عارف و اهل کشف؛
عبدالقادربن حسن (متوفی ۱۰۰۳) صوفی و زاهد که در
فقه و زبان عربی صاحب نام بود و در
حساب و
کلام و
عروض نیز مهارت داشت
۱- خیرالدین زرکلی، الاعلام، قاهره ۱۳۷۳ـ۱۳۷۸/۱۹۵۴ـ ۱۹۵۹؛
۲- یونس ابراهیم سامرائی، علماءالعرب فی شبّه القارة الهندیّة، بغداد ( بی تا. )؛
۳- عبدالکریم بن محمد سمعانی، الانساب، حیدرآباد دکن ۱۳۸۲ـ۱۴۰۲/ ۱۹۶۲ـ۱۹۸۲؛
۴- محمد پادشاه بن غلام محیی الدین شاد، آنندراج: فرهنگ جامع فارسی، چاپ محمد دبیرسیاقی، تهران ۱۳۶۳ ش؛
۵- عبدالرحیم بن عبدالکریم صفی پوری، منتهی الارب فی لغة العرب، چاپ سنگی تهران ۱۲۹۷ـ ۱۲۹۸، چاپ افست تهران ۱۳۷۷؛
۶- محمد امین بن فضل الله محبی، خلاصة الاثر فی اعیان القرن الحادی عشر، بیروت ( بی تا. )؛
۷- لویس معلوف، المنجد فی اللغة والاعلام، تهران ۱۳۶۲ ش؛
دانشنامه جهان اسلام، مقاله شماره۱۶۰۶
