تثويب بنابر مشهو ر ميان فقها و لغويان عبارت است از گفتن جمله يادشده در اذان بعد از جمله «حی على الفلاح» به جاى جمله «حی على خير العمل». برخى آن را به تكرار شهادتين در اذان، افزون بر مقدار تعيين شده و برخى ديگر به گفتن «حی على الصلاة و حی على الفلاح» بين اذان و اقامه تعريف كرده اند. از اين عنوان در باب صلات بحث شده است.
برخى در راستاى نفى اختلاف فقها بين قول به حرمت و كراهت، اينگونه جمع كرده اند كه مراد قائلان به حرمت، گفتن آن به قصد مشروعيت و مراد قائلان به كراهت، گفتن آن بدون قصد مشروعيت است. در نتيجه مخالف را منحصر در ابن جنيد دانسته اند؛
