تثويب بنابر مشهو ر ميان فقها و لغویان عبارت است از گفتن جمله يادشده در اذان بعد از جمله «حی على الفلاح» به جاى جمله «حی على خير العمل». برخى آن را به تكرار شهادتین در اذان، افزون بر مقدار تعيين شده و برخى ديگر به گفتن «حی على الصلاة و حی على الفلاح» بين اذان و اقامه تعريف كرده اند. از اين عنوان در باب صلات بحث شده است.
برخى در راستاى نفی اختلاف فقها بين قول به حرمت و کراهت، اينگونه جمع كرده اند كه مراد قائلان به حرمت، گفتن آن به قصد مشروعیت و مراد قائلان به کراهت، گفتن آن بدون قصد مشروعیت است. در نتيجه مخالف را منحصر در ابن جنيد دانسته اند؛
