تجافی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تجافى یکی از
مستحبات در
تشهد نماز می باشد
دور كردن
بازوان و
آرنجها از پهلو و همچون دو بال گشوده قرار دادن آنها بلند كردن
شكم از زمین بلند كردن
زانوها از
زمین و به حالت نیمخیز قرار گرفتن.
تجافى در لغت به معناى قرار نداشتن در جاى و برداشتن چیزى از جاى خود آمده
و در كلمات
فقها در سه مورد در
نماز به كار رفته است: حال
ركوع و
سجود و حالت نشستن
مأموم هنگام
تشهّد امام.
تجافى در
ركوع به باز كردن دستها همچون دو بال گشوده، در سجود به بلند كردن شكم از زمین و قرار دادن دستها همچون دو بال گشوده و در حال تشهّد امام به بلند كردن مأموم زانوهاى خود را از زمین و بر سینه پا نشستن و گذاشتن
انگشتان دست بر زمین تحقّق مىیابد.
در
روایات و به تبع آن در كلمات فقها از تجافى در ركوع و سجود به «
تخوّى» و «
تجنیح» نیز تعبیر شده است.
فقها از این عنوان در باب
صلات سخن گفتهاند.
تجافى در
ركوع و
سجود براى
مرد مستحب است.
البتّه تجافى به معناى بلند كردن شكم از
زمین در حال سجده از دیدگاه برخى
واجب است.
هرگاه مأموم در ركعت دوم یا آخر
نماز به امام
اقتدا كند، هنگام تشهّد امام عمل تجافى را انجام مىدهد. در
استحباب یا
وجوب آن بر
مأموم اختلاف است.
ظاهر كلمات بیشتر
فقها استحباب آن است.
جمعي از پژوهشگران زير نظر سيد محمود هاشمي شاهرودي فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهم السلام، ج۲، ص۳۵۳
