اجهاز باغیان مجروح (خروجکنندگان بر پیشواىعادل) در صورتى که انسجام و سازمان نظامى آنان متلاشى شده و فرمانده و لشگرى براى ایشان نمانده باشد که با پیوستن به آن، نیرو بگیرند، جایز نیست- آنچنان که امیر المؤمنین علیه السّلام نسبت به آسیبدیدگان دشمن در جنگ جمل توصیه کرد- در غیر این صورت، اجهاز آنان جایز است؛ چنان که آن حضرت در نبرد صفّین فرمان داد تا مجروحان دشمن را اجهاز کنند.
اگر کسى بر دیگرى، جنایتى ـ که موجبقتل وى مىشود ـ وارد کند و فرد دوم، کار او را تمام کند و به کشته شدن شتاب بخشد، در صورتى که حیات وى استقرار داشته باشد، فرد دوم قاتل به شمار مىرود و قصاص بر او ثابت مىگردد و چنانچه حیاتش استقرار نداشته باشد، فرد اوّل، قاتل و فرد دوم به منزله کسى است که بر میتی جنایتى وارد کرده است. در نتیجه بر نفر اوّل قصاص ثابت مىگردد و نفر دوم تعزیر مىشود؛ ضمن آنکه دیه جنایتش نیز بر عهده او مىآید.
