• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

توشیح•

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



توشیح، تناسب کلمه یا کلمات پایانی آیه با معنای صدر آیه است.



یکی از اقسام اسلوب بدیعی قرآن «توشیح» است که به آن «مطمع» نیز می‌گویند و ابن ابی الاصبع عبدالعظیم بن عبدالواحد (م ۶۵۴ ق) (صاحب کتاب «بدیع القرآن») آن را یکی از انواع فواصل قرآن شمرده است.


«توشیح» مصدر باب تفعیل از ماده «وشح» است و در جایی مطرح می‌شود که خود به خود انتها و خاتمه کلام قابل دستیابی و پیش بینی باشد؛ به صورتی که اگر متکلم سکوت کند و سخن را ادامه ندهد، شنونده خود به خود آن را ترنم می‌کند و می‌خواند؛ به دیگر بیان، توشیح این است که در آغاز سخن، معنایی بیاید که به کمک آن اگر کلام شعر است قافیه آن، و اگر نثر است سجع آن شناسایی شود؛

۲.۱ - مثال اول

(ان الله اصطفی آدم ونوحا وآل ابراهیم وآل عمران علی العالمین)؛ «به یقین خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر مردم جهان برتری داده است».
از گزینش و نام بردن افراد مذکور در آیه، آخر آیه (فاصله) دانسته می‌شود؛ زیرا افراد مذکور، صنفی از اصناف جهانیان (عالمین) هستند و همواره گزینش بر پایه اشتراک در جنس صورت می‌گیرد.

۲.۲ - مثال دوم

(وآیة لهم اللیل نسلخ منه النهار فاذا هم مظلمون)؛ «و نشانه‌ای (دیگر) برای آنها شب است که روز را (مانند پوست) از آن برمی کنیم و بناگاه آنان در تاریکی فرو می‌روند».
شخص آشنا با این سوره که می‌داند مقاطع آیه‌های آن، نون مقرون به ردف (حرف لین، یعنی واو، الف و یا) است، و می‌بیند که در صدر آیه سخن از انسلاخ و جداسازی روز از شب است، متوجه می‌شود که فاصله (بخش پایانی آیه) «مظلمون» می‌شود؛ زیرا کسی که روز او از شبش جدا شد، وارد ظلمت می‌شود.
[۶] معرفت، محمد هادی، ۱۳۰۹ -۱۳۸۵، التمهید فی علوم القرآن، ج۵، ص۲۰۲.
[۷] بستانی، بطرس، ۱۸۹۸ - ۱۹۶۹، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۹۷۰.



۱. آل عمران/سوره۳، آیه۳۳.    
۲. یس/سوره۳۶، آیه۳۷.    
۳. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۲۸۴.    
۴. زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، ج۱، ص(۷۸-۷۹).    
۵. باقلانی، محمد بن طیب، ۳۳۸ - ۴۰۳ق، اعجازالقرآن، ص۹۲.    
۶. معرفت، محمد هادی، ۱۳۰۹ -۱۳۸۵، التمهید فی علوم القرآن، ج۵، ص۲۰۲.
۷. بستانی، بطرس، ۱۸۹۸ - ۱۹۶۹، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۹۷۰.
۸. زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، ج۱، ص۹۵.    
۹. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۳۴۵.    
۱۰. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۳، ص۳۵۵.    



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «توشیح».    



جعبه ابزار