[۱۲]محمدبن عبداللّه ازرقی، اخبار مکة و ماجاء فیها من الآثار ج۲، ص۱۶۸ـ۱۶۹.
و در این عزل و نصب‌ها گاه، مورد توجه و گاه، مورد بی‌اعتنایی خلفا قرار گرفته است. گاه با وجود داشتن منصب، امکان انجام وظیفه برای او حاصل نشده است و گاه به سبب بی‌تدبیری‌هایش به او اعتراض کرده‌اند.
سرانجام در سال۸۱، در زمان خلافت عبدالملک بن مروان (حک: ۶۵ـ۸۶)، بی‌تدبیری و عاشق پیشگی‌اش، حَجّاج را به اعتراض واداشت، شاعران او را هجو کردند و از منصب خویش عزل شد.
[۲۴]عبدالقادربن عمر بغدادی، خزانةالأدب و لب لباب‌لسان العرب ج۱، ص۴۵۴.
وی از شاعران بزرگ قریش بود و با شاعرانی همچون عمر بن ابی ربیعه برابری می‌کرد. حتی کُثَیر عَزَّه، از شاعران بزرگ عرب، اشعار وی را در حد اشعار خود می‌دانست.
