حکم مراقبه (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مراقبه عبارت است از متوجه و ملتفت خود بودن در جمیع احوال، تا از آنچه بدان عازم شده و عهد کرده تخلف نکند.
لزوم مراقبت از خود و آمادگی برای
قیامت، لازم است.
«یـایها الذین ءامنوا اتقوا الله ولتنظر نفس ما قدمت لغد..؛
ای کسانی که
ایمان آورده‌اید از (مخالفت)
خدا بپرهیزید و هر کس باید بنگرد تا برای فردایش چه چیز از پیش فرستاده و از خدا بپرهیزید که
خداوند از آنچه انجام می‌دهید آگاه است.»
مؤمنین را وادار می‌کند که به یاد خدای سبحان باشند، و او را فراموش نکنند، و مراقب اعمال خود باشند، که چه می‌کنند، صالح آنها کدام، و طالحش کدام است، چون سعادت زندگی آخرتشان به اعمالشان بستگی دارد. و مراقب باشند که جز
اعمال صالح انجام ندهند، و صالح را هم خالص برای رضای خدا به جای آورند، و این مراقبت را استمرار دهند، و همواره از
نفس خود حساب بکشند، و هر عمل نیکی که در کرده‌های خود یافتند خدا را
شکر گزارند، و هر عمل زشتی دیدند خود را
توبیخ نموده، نفس را مورد
مؤاخذه قرار دهند، و از خدای تعالی طلب
مغفرت کنند. و ذکر خدای تعالی به ذکری که لایق ساحت عظمت و کبریایی او است یعنی ذکر خدا به اسمای حسنی و صفات علیای او که
قرآن بیان نموده تنها راهی است که
انسان را به کمال عبودیت می‌رساند، کمالی که انسان، ما فوق آن، دیگر کمالی ندارد.
تقوی و
ترس از خداوند سبب می‌شود که انسان برای فردای قیامت بیندیشد، و اعمال خود را پاک و پاکیزه و خالص کند. تکرار
امر به تقوی، چنان که گفتیم، برای تاکید است، چرا که انگیزه تمام اعمال صالح و پرهیز از
گناه همین تقوی و خدا‌ترسی است.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «حکم مراقبه».
