حکمت (قرآن)•
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حکمت (قرآن)، یکی از
اوصاف قرآن می‌باشد.
«حکمت» حالت و توانایی درک و تشخیص است که شخص با آن می‌تواند
حق و واقعیت را درک کند و کار متقن انجام دهد.
راغب می‌گوید: حکمت، رسیدن به حق با
علم و
عقل است.
در آیاتی از قرآن «حکمت» وصف قرآن قرار گرفته و بر «الکتاب» و «آیات الله»
عطف شده است:
۱. (… واذکروا نعمت الله علیکم وما انزل علیکم من الکتاب والحکمة یعظکم به…)
؛
۲. (واذکرن ما یتلی فی بیوتکن من آیات الله والحکمة)
؛
۳. (وانزل الله علیک الکتاب والحکمة…).
درباره منظور از «حکمت» در این آیات بین
مفسران اختلاف است؛ برخی گفته‌اند «حکمت» همان
قرآن و حکمت‌های مندرج در آن است، و ذکر «حکمت» پس از «الکتاب» در آیات قبل، از باب ذکر خاص بعد از عام و یا ذکر جزء بعد از کل است.
علامه طبرسی می‌گوید: «منظور از «الکتاب» قرآن و مراد از «حکمت»
سنت است».
در
تفسیر نمونه آمده است: «آیات الله» و «حکمت»(در آیه ۳۴
سوره احزاب ) هر دو اشاره به قرآن است؛ ولی تعبیر «آیات الله» نظر به جنبه
اعجاز قرآن دارد و تعبیر «حکمت» محتوای عمیق و دانشی را که در آن نهفته است بازگو می‌کند.
فرهنگنامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «حکمت (قرآن)».
