برای وصف قرآن به «حکیم» ادله‌ای برشمرده‌اند: ۱. این کتاب عزیز، مشتمل بر معارف یقینی ( حکمت نظری ) یا دستورهای حکیمانه ( حکمت عملی ) و یا هردوی آن‌ها است. ۲. آیات قرآن به دلیل نظم شگفت آور، معانی تازه و اسلوب بیان، محکم و استوارند؛ به طوری که از تبدیل ، تحریف ، اختلاف و تباین محفوظ مانده‌اند. ۳. حکیم به معنای حاکم بین حق و باطل یا حاکم به حلال و حرام و بهشت و دوزخ برای مطیع و عاصی است.
[۶]سخاوی، علی بن محمد، ۵۵۸-۶۴۳ق، جمال القراء و کمال الاقراء، ج۱، ص۱۷۵.
[۷]قرشی بنابی، علی اکبر، ۱۳۰۷ -، قاموس قرآن، ج۲، ص۱۶۳.
