سنگ
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سنگ جسمی است طبیعی
و سخت که در مواردی به عنوان
وزنه برای
ترازو به کار می‌رود.
سنگ در معنای اول، جسم طبیعى
سخت ومعدنى است که از اجتماع کانیهاى سازنده پوسته
زمین فراهم می‌آید.
سنگ در معنای دوم، به معنی
وزنه است که در
ترازو براى اندازهگیرى
وزن به کار می‌رود.
از سنگ به معناى نخست در بابهاى
طهارت،
صلات،
اطعمه و اشربه،
احیاء موات و حدود سخن گفته اند.
سنگ از اجزاى
زمین است. بنابر این،
احکام مترتب بر عنوان زمین بر سنگ نیز مترتب مىگردد، مانند پاک شدن کف پا
و ته کفش
نجس با راه رفتن بر آن، جواز
تیمم بر آن به قول
مشهور، پاک شدن آن در صورت نجس شدن با تابیدن
آفتاب و جواز
سجده بر آن.
از راههاى
تطهیر مخرج
غایط،
استنجا با سنگ است که بر مخرج غایط کشیده مى شود.
به قول برخى خوردن سنگ
حرام است؛
لیکن برخى در
حرمت آن اشکال کرده اند؛
بلکه برخى آن را حرام ندانسته اند، مگر آنکه براى
بدن زیان داشته باشد.
سنگ چینى اطراف
زمین موات موجب
حق اولویت براى سنگ چین کننده مى شود.
از جمله کیفرهاى تعیین شده در
شرع مقدس،
سنگسار است که
حد زناکار محصن مى باشد.
از سنگ به معناى دوم در
باب تجارت و ضمان سخن گفته اند.
در معامله،
وزن کالاى وزنى باید معلوم باشد؛ از این رو، سنگ ترازویى که
کالا با آن وزن مى شود اندازه آن باید معلوم باشد.
چنانچه پس از
معامله معلوم شود سنگ ترازو سبکتر از مقدار اسمى آن بوده -به عنوان مثال، سنگ یک کیلویى، در واقع نهصد گرم بوده است- فروشنده نسبت به آن مقدار
ضامن است
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۵۳۹-۵۴۰.
