عِفْریت (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عِفْریت:
(قالَ عِفْريتٌ مِنَ الْجِنِّ) عِفْریت: به معنى فرد گردنكش و خبيث است.
جمع آن
«عفاريت» كه از كلمه
«عَفر» اشتقاق يافته و عفر كسى را به قوّت در خاک غلتانيدن است و به همين مناسبت به فرد قوى هيكل كه حريف خويش بر خاک افكند گفته شده است، مثلا گفته مى‌شود: اسدٌ عِفْر و عِفْريت، يعنى شير درشت اندام و در قرآن اين كلمه در يک مورد و مفرد آمده است.
به موردی از کاربرد
عِفْریت در
قرآن، اشاره می‌شود:
(قالَ عِفْريتٌ مِّنَ الْجِنِّ أَنا آتیکَ بِهِ قَبْلَ أَن تَقومَ مِن مَّقامِکَ وَ إِنّی عَلَيْهِ لَقَویٌّ أَمينٌ) (فرد نيرومندى از جنّ گفت: «من آن را نزد تو مى‌آورم پيش از آن‌كه از جايگاهت برخيزى و من نسبت به اين امر، توانا و امينم.»)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
كلمه عفريت -به طورى كه گفته‌اند- به معناى شرير و خبيث است.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «عِفْریت»، ج۳، ص۱۹۷-۱۹۸.
