مُقَرَّنِین (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُقَرَّنين:(مُّقَرَّنينَ فِى الأَصْفادِ) «مُقَرَّنين» از مادّه «
قرن» و «
اقتران» به معناى نزديكى و اجتماع دو يا چند چيز است،
منتها هنگامى كه به باب تفعيل برده شود، از آن «تكثير» استفاده مى‌شود، بنابراين روى هم رفته كلمه
«مُقَرَّنين» به معناى كسانى است كه بسيار به يكديگر نزديک شده‌اند. و به طنابى كه اشياء را با آن مى‌بندند، «قرن» مى‌گويند و نيز به كسى كه با غل و زنجير دست و پايش را به هم مى‌بندند- به همين مناسبت- «مقرن» مى‌گويند.
ترجمه و تفاسیر آیات مرتبط با
مُقَرَّنین:
(وَ تَرَى الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ مُّقَرَّنِينَ فِي الأَصْفَادِ) (و در آن روز،
مجرمان را با هم در غل و زنجير مى‌بينى.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه مقرنين از ماده تقرين است كه به معناى جمع نمودن چيزى است با فرد دوم همان چيز (و خلاصه قرين كردن ميان دو چيز است). كلمه اصفاد جمع صفد است كه به معناى غل و زنجير مى‌باشد كه با آن دستها را به گردن مى‌بندند. ممكن هم هست به معناى مطلق زنجير باشد كه دو نفر اسير را با هم جمع مى‌كند و قرين مى‌سازد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
(وَ إِذَا أُلْقُوا مِنْهَا مَكَانًا ضَيِّقًا مُقَرَّنِينَ دَعَوْا هُنَالِكَ ثُبُورًا) (و هنگامى كه در جاى محدود و تنگى از آن افكنده شوند در حالى كه در غل و زنجيرند، در آن‌جا فرياد واويلاى آنان بلند مى‌شود.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه مقرنين جمع مقرن، اسم مفعول تقرين است، كه به معناى بسته شدن با غل و زنجير است. بعضى
[۱۷] ديگر گفته‌اند: به معناى اين است كه قرين
شيطان‌ها شوند ولى اين معنا از لفظ آيه بر نمى‌آيد و معناى آيه اين است كه وقتى در روز جزا كت‌بسته در جايى تنگ از آتش بيفتند آن‌جا صدايشان به واويلا بلند مى‌شود، اما واويلايى كه نتوان وصفش كرد.
(دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:
)
(وَ آخَرِينَ مُقَرَّنِينَ فِي الْأَصْفَادِ) (و گروه ديگرى از
شياطين متمرد را در غل و زنجير تحت سلطه او قرار داديم.)
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه اصفاد جمع صفد است، كه به معناى غل آهنى است، و معناى جمله اين است كه: ما ساير طبقات جن را براى او مسخر كرديم، تا همه را غل و زنجير كند و از شرشان راحت باشد.
(دیدگاه شیخ طبرسی در مجمع البیان:
)
•
مكارم شيرازى، ناصر، لغات در تفسير نمونه، بر گرفته از مقاله «مُقَرَّنين»، ص۵۴۵.
