• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

کرسی‌

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



کرسی مظهر حکومت و تدبیر خداوند است.




«کرسی» به معنای جای نشستن آدمی است.



مراد از کرسی در قرآن، مُلک خداوند است.



برخی گفته‏اند که دو معنا دارد: یکی ظرفی که همه آسمان‌ها و زمین در آن جای دارند و خداوند همه آفریدگان را در آن آفریده است و دوم، علم خداوند متعال
[۲] مصنّفات شیخ مفید، ج۵، ص۱-۴۴.
این علم ویژه ذات اقدس او است و حتی پیامبران و حجج خویش را از آن نصیب نداده است.
خداوند با این علم، هرگز از ملک خویش بی‏خبر نخواهد بود و بر همه جزئیّات و ویژگی‏های آنها محیط است.



قلمرو کرسی الهی، حکومت و قدرت پروردگار و همه جهان هستی را در بر می‏گیرد؛ همان سان که علم باری تعالی بر همه جهان احاطه دارد.




در قرآن کریم آمده است: «وَسِعَ کُرْسِیُّهُ السَّموات وَ الْأرضِ». مفسّران ذیل این آیه، چند معنا برای کرسی برشمرده‏اند:
الف. گستره نفوذ علم خداوند که همه آسمان‏ها و زمین را می‏پوشاند و چیزی از این گستره بیرون نیست.
ب. موجودی بزرگتر از آسمان‏ها و زمین که از هر سو آنها را احاطه کرده است.
ج. گستره قلمرو و حکومت خداوند که همه آسمان‏ها و زمین را در بر دارد و همه جا را می‏پوشاند که بدین سان، کرسیّ خداوند مجموعه عالم مادّه است اعم از زمین و آسمان و ستارگان و کهکشان‌ها. این معنا از کرسی، در برابر «عرش» قرار دارد و عرش به معنای ماورای طبیعت است.



عرش به معنای ماورای طبیعت است.



در پاره‏ای احادیث آمده است که کرسی و عرش بزرگترین درهای غیب‌اند.

۷.۱ - تفاوت کرسی و عرش


کرسی، درِ ظاهری غیب است و هر چیز بدیع و تازه از آن طلوع می‏یابد و اشیای عالَم از آن‏اند؛ امّا عرش، درِ باطنی غیب است. احکام و تدابیر در کرسی ممکن است نسخ شوند؛ امّا در عرش چنین امکانی نیست.
آنچه در عرش به گونه اجمال است، در کرسی به صورت تفصیلی موجود است. کرسی حمل کننده ندارد؛ امّا عرش، حمل کننده دارد.
از روایات بر می‏آید که هر چند عرش و کرسی- هر دو- از مقامات ربوبی پروردگارند، ولی صفات عرش، عظیم‏تر از کرسی است.


 
۱. بقره/سوره۲، آیه۲۵۵.    
۲. مصنّفات شیخ مفید، ج۵، ص۱-۴۴.
۳. معانی الاخبار، ص۲۹.    
۴. نور الثّقلین ج۱،‌ ص۲۶۲-۲۵۸.    
۵. بقره/سوره۲، آیه۲۵۵.    
۶. تفسیر نمونه، ج۲، ص۲۷۳.    
۷. التوحید، ص۳۲۱.    
۸. غافر/سوره۴۰، آیه۷.    
۹. بحارالانوار، ج۵۵، ص۳۰.    




کتاب فرهنگ شيعه، تاليف شده توسط جمعى از نويسندگان، ص۳۸۴-۳۸۵.



جعبه ابزار