گیاهان خوش بو (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خداوند گیاهان خوشبو و گلها را نیز در
زمین آفریده که مشام
جسم و
جان را معطر مى کند، و
روح را آرامش و
نشاط مى بخشد، و به این وسیله نعمتهایش را بر
انسان تمام کرده است .
خداوند گیاهان خوش
بو را در
زمین ، برای استفاده مردم قرار داده است: «والارض وضعها للانام• فیها فـکهة والنخل ذات الاکمام• والحب ذو العصف والریحان»، و زمین را برای خلایق آفرید• که در آن میوه‌ها و نخلهای پر
شکوفه است• و دانه هائی که همراه با
ساقه و برگی است که به صورت
کاه درمی آید، و گیاهان خوشبو.
کلمه «انام» به معنای کلمه «مردم» است. ولی بعضی گفته‌اند: به معنای
جن و
انس است. بعضی دیگر گفته‌اند: به معنای هر جنبنده‌ای است که روی زمین راه برود. و اگر از خلقت زمین تعبیر کرده به وضع، برای این بود که درباره
آسمان تعبیر کرده بود به رفع، خواست تا بفهماند زمین پایین و آسمان بالا است، چون در
عرب هر افتاده و پست را وضیع می‌گویند، و این خود لطافتی در تعبیر است.
میوه هاى غیر
خرما است ، و کلمه «اکمامم جمع کم - به ضمه کاف و کسره آن و تشدید میم - است که منظور از آن
غلاف خرما است ، که آن را طلع نیز مى گویند، و اما
آستین پیراهن و هر
جامه دیگر که آن را نیز کم مى گویند تنها به ضمه کاف و تشدید میم تلفظ مى شود، و به کسره کاف به این معنا نمى آید - اینطور گفته اند.
کلمه «حب - دانه»
عطف است بر کلمه «فاکهة» و تقدیر کلام «و فیها الحب و الریحان» است ، یعنى در زمین دانه و ریحان نیز هست ، و منظور از
دانه هر چیزى است که قوت و غذا از آن درست شود، مانند
گندم و
جو و
برنج و غیره ، و کلمه «عصف» به معناى غلاف و پوسته دانه هاى مذکور است ، که فارسى آن را سبوس گویند. البته بعضى آن را به برگ مطلق زراعت و بعضى دیگر به برگ خشک زراعت تفسیر کرده اند، و کلمه «ریحان» به معناى همه گیاهان معطر (چون
نعناء و
مرزه و
ریحان فارسى و
آویشن و
پونه و امثال اینها) است .
براى «ریحان» معانى زیادى گفته اند، از جمله : گیاهان خوشبو، و هر گونه
روزی است ، و در اینجا مناسب همان معنى اول است.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «گیاهان خوش بو».
