به آیه ۴ سوره نور "آیه قذف" یا " آیه حد قذف " می‌گویند: (والذین یرمون المحصنات ثم لم یاتوا باربعة شهداء فاجلدوهم ثمانین جلدة ولا تقبلوا لهم شهادة ابدا واولئک هم الفاسقون)؛ "و کسانی که نسبت زنا به زنان شوهردار می‌دهند سپس چهار گواه نمی‌آورند هشتاد تازیانه به آنان بزنید و هیچگاه شهادتی از آنها نپذیرید و اینانند که خود فاسقند".
"قذف" در لغت به معنای پرتاب کردن به یک نقطه دوردست، و در اصطلاح (مانند کلمه رمی) کنایه از اتهام ناموسی است؛ به تعبیر دیگر، فحش و دشنامی است که به ناموس مربوط می‌شود.
هرگاه "قذف" با لفظ صریح انجام گیرد، حد آن هشتاد تازیانه است. و اگر صراحت نداشته باشد، مشمول حکم تعزیر است؛ یعنی تعیین مقدار مجازات و شلاق به اختیارحاکم شرع است. از آن جایی که در آیات ۲ و ۳ همین سورهمجازات شدید برای زن و مردزناکار بیان شد و ممکن بود این موضوع دست آویزی برای افراد مغرض و بی تقوا گردد تا افراد پاک را متهم کنند، آیه ۴ این سوره به مجازات شدید تهمت زنندگان پرداخته، جلوی این گونه افراد را گرفته است تا حیثیت و حرمت خانواده‌های پاکدامن از خطر آنان مصون بماند و کسی جرات تعرض به آبروی مردم را پیدا نکند.
