الشیعة، شبهات و ردود (کتاب)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کتاب «الشیعة، شبهات و ردود»، تالیف
آیت‌الله مکارم شیرازی، در
سال ۱۴۲۶ ق و به
زبان عربی می‌باشد.
با توجه به قوت گرفتن
طالبان (پیروان
آیین وهابیت و سلفی گری) در
عالم که تاثیر سیاست‌های سلطه طلبانه
آمریکا بر همه عالم خصوصا
جهان اسلام می‌باشد،
شبهات بی ریشه‌ای علیه
شیعه راه افتاده که این دسته همواره به
تبلیغ آنها پرداخته و باعث جدایی
امت اسلامی از هم دیگر شده‌اند.
مؤلف در این کتاب به طور دقیق و عالمانه در صدد پاسخ به شبهات مذکور برآمده است.
مؤلف، بعد از مقدمه‌ای، در ده موضع به شبهات وارده پاسخ داده است که در ادامه به یکایک آنها خواهیم پرداخت.
ایشان در مقدمه به تلاش
استکبار برای ایجاد
نفاق و
تفرقه بین
مسلمانان اشاره کرده و از اموری؛ همچون
کتب انحرافی و سراسر
تحریف و
افترا که توسط
وهابیون و سلفی‌های منحرف در
عربستان سعودی چاپ شده و به
حجاج داده می‌شود یا اعمال تروریستی که توسط
سپاه صحابه در کشورهایی؛ مثل
پاکستان انجام شده و باعث
شهادت عده‌ای کثیر از مسلمین و
شیعیان می‌شود و چندین نمونه دیگر که نیاز به هشیاری بیش از پیش مسلمین داشته تا با دقت، توجه و
وحدت این توطئه‌ها را خنثی کنند، یاد می‌کند.
عدم تحریف قرآن اولین مورد از شبهات ده گانه مطرح شده، توسط دشمنان تشیع این است که شیعیان قائل به تحریف قرآن هستند. مؤلف، ضمن یادآوری کتابی که توسط اهل سنت در تحریف قرآن نوشته شده بود و بعدها توسط خودشان معدوم گردید، می‌فرماید: در میان شیعیان هم شخصی به اسم حاجی نوری با استفاده از چند
روایت ضعیف، به چنین مطلبی رسیده بود و آن را به صورت کتاب درآورد که با واکنش شدید علما مواجه شد و کتاب‌های متعددی توسط بزرگان حوزه علیه آن نوشته شد؛ از جمله
میرزای شیرازی به طور کم سابقه‌ای به ذم این کتاب و نویسنده آن پرداخت. لکن وهابیون و اهل سنت متعصب همین را گرفته و به عنوان سندی علیه شیعه علم کرده‌اند تا بگویند شیعه معتقد به تحریف قرآن است؛ در حالی که هیچ اشاره‌ای به تلاش این گروه حقه برای اثبات عدم تحریف قرآن نمی‌کنند.
مؤلف در ادامه ضمن یادآوری آسیب‌های چنین تهمت‌هایی، به
ادله عقلی و
نقلی عدم تحریف قرآن پرداخته و در ضمن کلمه اخیره
تهمت را یکی از بزرگ‌ترین
گناهان نزد خدا می‌داند که متاسفانه بعضی از اهل سنت در مورد تشیع به چنین گناهی آلوده می‌گردند.
تقیه در
کتاب و
سنت، دومین ایرادی که اهل سنت متعصب به شیعیان گرفته‌اند، این است که چرا شما در
احکام خود چیزی به نام تقیه دارید؛ در حالی که تقیه نوعی از
نفاق است؟ برای روشن شدن موضوع، مؤلف به تعریف تقیه پرداخته و فرقش را با نفاق مشخص می‌سازد، سپس جایگاه تقیه را در نزد
عقل، کتاب و سنت روشن نموده است.
از جمله به
آیه ۲۹
سوره غافر اشاره کرده که
کتمان ایمان توسط یک نفر از
آل فرعون را بیان نموده و بر آن صحه می‌گذارد.
ایشان در ادامه
تقیه حرام و تقیه مداراتی را تفسیر می‌نماید.
از جمله
اعتقادات شیعه این است که هیچ کس به خاطر صحابی بودن از
عدالت و
عصمت برخوردار نیست، بله این را پذیرفته‌ایم که صحابه دارای چندین امتیاز ویژه از جمله دریافت آیات الهی از خود
رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و مشاهده
معجزات آن حضرت و... بوده‌اند، لکن این‌ها هیچ کدام
دلیل نمی‌شود که بگوییم پس همه این گروه دارای عدالت بوده و هیچ کار خلافی از آنها سر نزده است.
ایشان با اشاره به این دو نظریه متضاد که گروهی قائل به عدالت همه آنها شده و عده‌ای دیگر به وجود منافقان و افراد غیر صالح در میان آنها تصریح نموده‌اند، به ریشه این دو نظریه پرداخته و چند سؤال بی پاسخ را از قائلان به نظریه اول می‌پرسد که نشان از بی دلیل بودن حرف آنها دارد.
احترام قبر بزرگان یکی دیگر از اشکالاتی که به شیعیان گرفته‌اند، این است که چرا ماها نسبت به قبور بزرگان خود؛ مانند پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و
ائمه علیهم‌السّلام
احترام قائل شده و از آنها
تبرک می‌جوییم.
مؤلف می‌فرماید: اتفاقا همه فرقه‌های اسلامی به غیر از وهابیون قائل به
جواز زیارت قبور شده‌اند و تنها این فرقه منحرف و منحرف کننده هستند که آن را جایز ندانسته و یا به صورت عمل مستقلی قبول نمی‌کنند.
ایشان ضمن اشاره به چندین نمونه تاریخی که قبور مورد زیارت قرار گرفته‌اند، توهم
شرک در زیارت قبور را رد می‌نماید و می‌فرماید: این زیارت‌ها همگی برای احترام و طلب
شفاعت است، نه قائل شدن وجودی مستقل و مؤثر برای این بزرگواران، تا جایی که از توصیه‌های مذهبی ما گفتن صد مرتبه الله اکبر قبل از شروع به زیارت این بزرگواران است که نشان از
توحید و خداپرستی این عده دارد. ایشان شواهدی هم از خود وهابیون آورده که نظیر این احترام‌ها را برای غیر خدا قائلند، توهم شرک هم در آنها به وجود نیامده است.
همه فرق اسلامی اتفاق نظر دارند که
ازدواج موقت در
زمان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم امری رایج بوده است و بعدها
حرام شد؛ اما چون
شیعه به این
حرمت بی اساس تن نداده و
حلال پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم را تا
قیامت حلال می‌شمارد، مورد طعن و
تهمت و افترای وهابیون و سلفی‌ها و دیگر متعصبان از
اهل سنت قرار گرفته است؛ البته ناگفته نماند که از خود اهل سنت نیز عده‌ای قائل به جواز ازدواج موقت می‌باشند که در جای خود بحث شده است. ایشان برای رفع شبهه، به تعریف ازدواج موقت پرداخته و دلایل قرآنی و
اجماع و
روایات را متذکر گردیده‌اند.
آخرین مبحث مؤلف در مورد ازدواج موقت، اشاره به زمان تحریم آن و اجتهاد در مقابل نصی است که حرام کننده آن مرتکب شده است.
سجده شیعیان که بر
خاک و امثال آن انجام می‌شود، بهانه دیگری برای مخالفان شده تا آنها را متهم به
جهل و
بدعت کنند.
مؤلف برای رفع این شبهه ابتدا توضیح مفصلی نسبت به سجده و اهمیت و آثار آن ارائه نموده، ضمن یاد آوری عدم جواز سجده برای غیر خدا، به بررسی آرای فقهی شیعه و سنی درباره موارد جواز سجده می‌پردازد؛
امامیه قائل به لزوم سجده بر
زمین و آن چیزی که از زمین می‌روید، غیر از خوراکی‌ها و پوشیدنی‌ها شده‌اند، در مقابل اهل سنت که سجده بر هر چیزی را
جایز شمرده‌اند که با تامل در این نظریات معلوم می‌شود، تفاوت چندانی بین این دو نظریه وجود ندارد تا چنین واکنشی از سوی مخالفان مشاهده گردد، ضمن اینکه ادله قطعی از کلام و فعل پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و
سیره صحابه دال بر لزوم
سجده بر زمین می‌باشند.
جمع بین نمازها جمع بین نمازهای
ظهر و عصر و
مغرب و عشاء که توسط شیعیان جایز شمرده شده و عمل نیز می‌شود، مستمسک دیگری برای مخالفان متعصب شده تا علیه شیعه جو سازی کنند که مؤلف ضمن اشاره به جایگاه رفیع
نماز، ادله جمع بین نمازها را یادآوری نموده تا معلوم شود، عمل شیعیان مطابق
دلیل بوده و هیچ گونه بدعت و خلافی در این عمل وجود ندارد.
مسح بر پاها در
وضو از جمله موارد اختلافی
احکام بین
شیعه و
اهل سنت، وجوب مسح پاهاست که شیعه به آن معتقد است، لکن مخالفان از این مورد هم مثل همیشه برای جوسازی و
تبلیغ علیه شیعیان استفاده کرده‌اند. ایشان ضمن اشاره به
آیه ۶
سوره مائده که به صراحت مسح پاها را لازم شمرده است، نظریه اهل سنت را اجتهادی صریح در مقابل نص قلمداد می‌نماید.
از جمله اعتقادات شیعه این است که
بسم الله الرحمن الرحیم جزء هر سوره‌ای غیر از
سوره برائت می‌باشد که البته ظهور و بروز آن در
سوره حمد بیشتر است، چون
واجب است در نمازها خوانده شود، لکن از کارهای عجیب اهل سنت خصوصا در
مسجدالحرام و
مسجد پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم این است که یا بسمله را در اول سوره‌ها نمی‌خوانند یا حتی در نمازهای جهری هم اخفاتا به جا می‌آورند و این در حالی است که هفت آیه بودن سوره حمد و از آیات بودن بسمله امری واضح برای همگان می‌باشد.
برای جهری خواندن بسمله حتی در نمازهای اخفاتی هم دلایلی روشن از
روایات نبوی وجود دارد که مؤلف بدان‌ها اشاره کرده است.
توسل به
اولیاء از دیگر شبهات بی اساس اهل سنت مخصوصا وهابیون علیه شیعیان، توسل به
اهل بیت و اولیای الهی است که البته
آیات قرآنی، ادله عقلیه و
روایات اسلامی همگی بر
جواز و صحت
توسل اذعان دارند.
نرم افزار دروس حوزوی، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی.
