• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

امضاء

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



امضاء به معنی اجازه کردن ( تنفیذ) بوده و همچنین به علامت هویت شخص در پای اسناد نیز اطلاق می شود. از معنای اخیر به مناسبت در باب‏های اجتهاد و تقلید، وقف و وصیت سخن رفته است.




معنای اول در مورد شارع، حاکم، ولی و مالک صدق می‏کند مانند این که حاکمی حکم حاکم دیگر را تنفیذ کند یا در بیع فضولی مالک، معامله را امضا (تنفیذ) نماید.




۲.۱ - ارزش امضاء


امروزه، امضا مانند مُهر و اثر انگشت یکی از شواهد صدق انتساب اسناد، مدارک، نوشته و مانند آن- همچون چک، سفته، وصیت نامه، وقف نامه و فتوای مجتهد- به صاحب امضا است.

۲.۲ - حجیت امضاء در فقه


امضاء در فقه در صورتی حجت است که یقین‏آور باشد. بنابراین، در صورتی که صدق انتساب امضا به صاحب آن یقینی باشد و معلوم شود که امضا کننده قصد انشاء داشته است، حجت است و عمل و نیز حکم بر طبق آن جایز می‏باشد، ولی اگر انتساب آن به صاحبش و یا قصد انشاء معلوم نباشد حجیت شرعی ندارد.
[۱] مجمع المسائل ج۳، ص۱۴۱.


۲.۳ - حکم امضای خلاف شرع


امضای خلاف شرع، الزام‏آور نیست. برای مثال، کسی که پس از طلاق رجعی امضا بدهد که دیگر به آن زن رجوع نکند، این امضا او را از حق رجوع بازنمی‏دارد.
[۳] مجمع المسائل ج۲، ص۲۵۵.



 
۱. مجمع المسائل ج۳، ص۱۴۱.
۲. تحریر الوسیلة ج۲، ص۹۴.    
۳. مجمع المسائل ج۲، ص۲۵۵.




فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۱، ص۶۹۵-۶۹۶.    




جعبه ابزار