اولیاءالله (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اولیاء برگرفته از ماده ولی به معنای قرار گرفتن دو چیز در کنار یکدیگر است که هیچ گونه فاصله‌ای بین آن‌ها نباشد.
بدین جهت بر هرگونه قرابت دینی، اعتقادی، دوستی و... اطلاق می‌شود.
در نتیجه اولیای الهی کسانی‌اند که میان آنان و خداوند حجابی نیست و
مؤمن را از آن جهت ولی
خداوند گویند که مطیع اوامر و نواهی او و بهره مند از تمامی برکات معنوی، همانند
هدایت و
توفیق و تایید
الهی و
بهشت رضوان است.
در این مدخل از واژه «اولیاءالله» استفاده شده است.
مراد از اولیاء اللّه در
قرآن ، کسانی هستند که به درجه عالی
ایمان و
عبودیت رسیده‌اند.
آنان کاملانی هستند که از
لباس بشریت بیرون آمده، و از
قدس جبروت گذشته و در قدس
لاهوت وارد شده‌اند و آن‌ها
موحّدان حقیقی‌اند و در
حدیث قدسی در مورد ایشان آمده‌است:اولیای مرا کسی جز من نمی‌شناسد.
البته این گروه نیز خود دارای مراتبی هستند، زیرا کمال
ولایت پایانی نداشته، مراتب اولیاء اللّه نامتناهی است.
برخی نیز ولیّ اللّه را کسی دانسته‌اند که
فرشته با او سخن گوید یا کارهای نیک به او
الهام شود.
رسیدن به درجه عالی ایمان و عبودیت و برخورداری از این مرتبه ولایت، موجب می‌شود انسان نوعی
ولایت تکوینی بر عالم پیدا کرده، بتواند در آن تصرّف کند، چنان که سرپرستی دیگر انسان‌ها و‌تدبیر امور آنان را نیز خداوند به چنین انسان‌هایی واگذار می‌کند.
در
قرآن کریم لفظ اولیاء الله فقط در دو مورد به‌کار رفته‌است:در آیات ۶۲-۶۴
سوره یونس ،
برخی از ویژگی‌های اولیاء اللّه بیان شده و در آیه۶
سوره جمعه خطاب به
یهودیان آمده‌است:اگر گمان می‌کنید تنها شما اولیای خدا هستید پس
مرگ را
آرزو کنید....
در برخی از
روایات عنوان اولیاءاللّه بر
اهل بیت (علیهم‌السلام)، پیروان ایشان
، و
ابرار تطبیق شد‌ه‌است.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «اولیاءالله».
