• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ثقلین

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



رابطه بین اهلبیت پیامبر(علیهم السلام) و قرآن کریم، رابطه‌ای ریشه‌ای و اساسی است. آنطور که از روایات معصومین(ع) بر‌ می‌آید اهلبیت قرآن ناطق و قرآن بین دو جلد، قرآن صامت می‌باشد.




اهلبیت ترکیبی اضافی از «اهل» و «بیت» و فارسی شده «اهل البیت» و برگرفته از قرآن‌کریم است.
«اهل الرجل» در عرف و لغت به معنای خانواده و اعضای منزل مرد مانند همسر، فرزند، داماد، خدمتکار و کسانی است که با وی زندگی می‌کنند. «بیت» نیز به معنای جای بیتوته و سکونت است و هرکس از خاندان و عائله در خانه با صاحب خانه به سبب، نسب یا دین پیوند داشته باشد، «اهلبیت» وی نامیده می‌شود.
[۱] ترتیب العین، ص‌۶۲.




در قرآن کریم واژه اهل در مواردی به کار رفته است که با توجه به مضافٌ الیه آن، معانی متفاوتی از آن اراده شده است؛

۲.۱ - خویشاوندان نزدیک


گاهی در معنای عام آن به همه خویشاوندان نزدیک شخص: «و اِن خِفتُم شِقاقَ بَینِهِما فَابعَثوا حَکَمـًا مِن اَهلِهِ».

۲.۲ - ساکنان شهر


و گاهی عام‌تر از آن به ساکنان یک شهر: «رَبِّ اجعَل هـذا بَلَدًا ءامِنـًا وارزُق اَهلَهُ».

۲.۳ - زوجه


یا به صورت خاص به زوجه اطلاق شده است: «اِذ قالَ موسی لاَِهلِهِ اِنّی ءانَستُ نارًا».

۲.۴ - افراد خاصی از خاندان


گاهی نیز با قرینه به افراد خاصی از خاندان اطلاق گردیده است، چنان‌که قرآن درباره فرزند نوح می‌فرماید: «اِنَّهُ لَیسَ مِن اَهلِکَ اِنَّهُ عَمَلٌ غَیرُ صــلِح»؛
و این در برابر درخواست آن حضرت است: «اِنَّ ابنی مِن اَهلی واِنَّ وعدَکَ الحَقُّ».



واژه اهلبیت سه بار در قرآن به کار رفته است:

۳.۱ - داستان موسی(ع)


در داستان موسی، آنگاه که وی نوزاد بود و خواهرش به خاندان فرعون گفت: آیا شما را بر خانواده‌ای راهنمایی کنم که برای شما از وی سرپرستی کنند: «هَل اَدُلُّکُم عَلی اَهلِ بَیت یَکفُلونَهُ لَکُم».

۳.۲ - داستان ابراهیم(ع)


در داستان ابراهیم، آنگاه که همسرش از بشارت ملائکه به شگفتی آمد و فرشتگان به او گفتند: رحمت خدا و برکات او بر شما خاندان باد: «رَحمَتُ اللّهِ و بَرَکـتُهُ عَلَیکُم اَهلَ البَیتِ».

۳.۳ - آیه تطهیر


در آنجا که با ضمیرهای مؤنث توصیه‌هایی به همسران پیامبر شده و یکباره در خطاب به پیامبر از اهل بیتی سخن می‌گوید که با ضمیر مذکر از آنان یاد شده است: «اِنَّما یُریدُ اللّهُ لِیُذهِبَ عَنکُمُ الرِّجسَ اَهلَ البَیتِ ویُطَهِّرَکُم تَطهیرا».

۳.۳.۱ - مقصود از اهلبیت در آیه


مقصود از «اَهلَالبَیت» در این آیه «اصحاب کساء» یعنی پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله)، علی، فاطمه، حسن و حسین(علیهم السلام)هستند. این نظریه از سوی جمعی از صحابه، برخی از مفسران اهل سنّت
[۱۲] جامع‌ البیان، مج۱۲، ج‌۲۲، ص‌۹‌ـ‌۱۲.
[۱۳] الدرالمنثور، ج‌۶‌، ص‌۶۰۶‌.
و همه مفسران شیعه
[۱۵] روض الجنان، ج‌۱۵، ص‌۴۱۷‌ـ‌۴۱۸.
مطرح شده و مستند به شواهد و روایات فراوانی از پیامبر(صلی الله علیه وآله) و صحابه و به ویژه برخی همسران پیامبر است.
[۱۶] مسند احمد، ج‌۵‌، ص‌۷۹.
[۱۷] مسند احمد، ج‌۷، ص‌۴۱۶‌ـ‌۴۱۷.
[۱۸] صحیح مسلم، ج‌۸‌، ص‌۲۷۶.
[۱۹] سنن الترمذی، ج‌۵‌، ص‌۳۱.
[۲۰] سنن الترمذی، ج‌۵‌، ص۳۲۸.
[۲۱] سنن الترمذی، ج‌۵‌، ص۳۶۱.

بنابراین «اهلالبیت» ‌تعبیری قرآنی است و در احادیث پیامبر(صلی الله علیه وآله) بر گروهی خاص از وابستگان او اطلاق شده است.



درباره اهلبیت و جایگاه و فضیلت آنان آیات دیگری نیز فرود آمده که نشان می‌دهد اینان در جامعه اسلامی از مرتبه‌ای خاص برخوردارند؛ مانند آیات: مباهله،مودّت، اکمال، لیلة المبیت، «هل اَتی»، اطعام، «کونوا مَعَ الصّدِقین»، «الصِّراطَ المُستَقیم»، و آیات دیگری که بر اهلبیت(علیهم السلام) تطبیق شده است.
[۲۹] شواهدالتنزیل، ج‌۱، ص‌۵۷۵‌ـ‌۵۸۳.
[۳۱] ‌الامامة والولایه.


۴.۱ - تقسیم آیات به آیات فضیلت و مقام


بخشی از این آیات تنها بیانگر فضیلت اهلبیت نیست، بلکه در مقام بیان جایگاه آنان در جامعه به لحاظ مرجعیت علمی و دینی و حفاظت از رسالت است، زیرا آیه تطهیر طهارت و عصمت آنان از گناه و خطا را نشان داده و آیه مباهله علی ‌بن ابی‌طالب، نخستین امام از اهلبیت را همانند پیامبر معرفی کرده و در آیه اکمال، کمال و تداوم دین به مرجعیت اهلبیت دانسته شده، افزون بر این در روایات رسیده از پیامبر(صلی الله علیه وآله)، اهلبیت(علیهم السلام)مصداق حبل الله (ریسمان الهی) در آیه «واعتَصِموا بِحَبلِ اللّهِ جَمیعـًا ولا تَفَرَّقوا»،
[۳۴] الصواعق المحرقه، ص‌۱۴۳‌ـ‌۱۵۲.

اهل‌الذکر در آیه «فَسـَلوا اَهلَ الذِّکرِ اِن کُنتُم لا تَعلَمون»
[۳۸] غایة‌المرام، ج‌۳، ص‌۵‌.
[۳۹] احقاق الحق، ج‌۳، ص‌۴۸۲.

اولی‌الأمر در آیه «اَطیعُوا اللّهَ و اَطیعُوا الرَّسولَ واُولِی الاَمرِ مِنکُم»،
[۴۴] غایة المرام، ج‌۳، ص‌۱۳.

و ولیّ در آیه ولایت: «اِنَّما وَلِیُّکُمُ اللّهُ ورَسولُهُ والَّذینَ ءامَنوا اَلَّذینَ یُقِیمونَ الصَّلوةَ ویُؤتونَ الزَّکوةَ وهُم رکِعون»
[۴۵] جامع‌البیان، مج‌۴، ج‌۶‌، ص‌۳۸۹‌ـ‌۳۹۰.
[۴۶] جامع‌البیان، مج‌۴، ج‌۶‌، ص۵۲۳.
[۴۸] اسباب‌النزول، ص۱۶۳‌ـ‌۱۶۴.
[۴۹] الکشاف، ج‌۱، ص‌۶۴۹‌.
معرفی شده‌اند.



این آیات و روایات چنین جمع‌بندی شده است که چون در حدیث متواتر ثقلین
[۵۱] کتاب الله و اهلالبیت فی حدیث الثقلین.
پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله)تمسک به قرآن و اهلبیت را عامل هدایت و مانع گمراهی و آنان را همتای قرآن و در برخی روایات ثقل اصغر معرفی کرده و در موارد متعدّد همچون حدیث سفینه
[۵۵] المعجم‌الصغیر، ج‌۱، ص‌۱۳۹.
[۵۶] المستدرک، ج‌۲، ص‌۳۷۳.
[۵۷] فلک‌النجاة، ص‌۴۰.
آنان را کشتی نجات امت قرار داده است، روشن می‌شود که پیوند میان قرآن و اهلبیت(علیهم السلام)ناگسستنی و پیروی از آنان و بهره‌گیری از دانشهای بی‌پایانشان ضروری، بلکه نقش آنان در تبیین و تفسیر معارف قرآن حیاتی است، چنان که در ذیل حدیث ثقلین آمده است: «ما إن تمسکتم بهما لن تضلوا أبداً = اگر به کتاب خدا و عترت او چنگ بزنید هرگز گمراه نخواهید شد»، در نتیجه وجود اهلبیت در کنار قرآن به معنای گرامی داشتن آنان و چنگ زدن به ریسمان و گرفتن راهنمایی از آنان است.
[۵۸] احادیث الشیعه، ج‌۱، ص‌۷۹.

آیات و روایات یاد شده پیوند ژرف عترت(علیهم السلام)با قرآن و ضرورت مراجعه به آنان را روشن می‌سازد.



نکته‌ای که اشاره به آن ضروری می‌نماید، تعیین مشخصات اهلبیت است. در منابع اهل سنت همتایی عترت با قرآن و نیز عصمت آنان کم و بیش مطرح شده و حتی پیوند ژرف عترت با قرآن آمده است؛ لیکن اختلاف در تعیین مصداق اهلبیت است. در روایات شیعه اثنی عشری شمار جانشینان و خلفای پیامبر به وضوح ۱۲ تن معرفی شده و به برخی از ویژگیهای آنان نیز اشاره شده است.
[۶۰] جامع احادیث الشیعه، ج‌۱، ص۹۹‌ـ‌۱۰۶.

در مقاله حاضر مقصود از اهلبیت، پیامبر(صلی الله علیه وآله)، فاطمه زهرا(علیها السلام)و ۱۲ نفر جانشینان آن حضرت هستند که در روایات معرفی شده‌اند.
[۶۳] اهلالبیت فی القرآن والحدیث، ص‌۷۰‌ـ‌۷۴.




برای آشنائی بیشتر به مقالات زیر مراجعه شود:
اوصاف مشترک اهل بیت و قرآن
اهل بیت و علوم قرآن
قرآن از منظر اهل بیت
نسبت اهل بیت و قرآن


 
۱. ترتیب العین، ص‌۶۲.
۲. الصحاح، ج‌۴، ص‌۱۶۲۸.    
۳. مفردات، واژه «اهل»، ص‌۹۶    
۴. نساء/سوره۴، آیه۳۵.    
۵. بقره/سوره۲، آیه۱۲۶.    
۶. نمل/سوره۲۷، آیه۷.    
۷. هود/سوره۱۱، آیه۴۶.    
۸. هود/سوره۱۱، آیه۴۵.    
۹. قصص/سوره۲۸، آیه۱۲.    
۱۰. هود/سوره۱۱، آیه۷۳.    
۱۱. احزاب/سوره۳۳، آیه۳۳.    
۱۲. جامع‌ البیان، مج۱۲، ج‌۲۲، ص‌۹‌ـ‌۱۲.
۱۳. الدرالمنثور، ج‌۶‌، ص‌۶۰۶‌.
۱۴. مجمع‌البیان، ج‌۸‌، ص‌۵۵۹.    
۱۵. روض الجنان، ج‌۱۵، ص‌۴۱۷‌ـ‌۴۱۸.
۱۶. مسند احمد، ج‌۵‌، ص‌۷۹.
۱۷. مسند احمد، ج‌۷، ص‌۴۱۶‌ـ‌۴۱۷.
۱۸. صحیح مسلم، ج‌۸‌، ص‌۲۷۶.
۱۹. سنن الترمذی، ج‌۵‌، ص‌۳۱.
۲۰. سنن الترمذی، ج‌۵‌، ص۳۲۸.
۲۱. سنن الترمذی، ج‌۵‌، ص۳۶۱.
۲۲. آل عمران/سوره۳، آیه۶۱.    
۲۳. شوری/سوره۴۲، آیه۲۳.    
۲۴. مائده/سوره۵، آیه۳.    
۲۵. بقره/سوره۲، آیه۲۰۷.    
۲۶. انسان/سوره۷۶، آیه۸۹.    
۲۷. توبه/سوره۹، آیه۱۱۹.    
۲۸. حمد/سوره۱، آیه۶.    
۲۹. شواهدالتنزیل، ج‌۱، ص‌۵۷۵‌ـ‌۵۸۳.
۳۰. الغدیر، ج‌۱، ص‌۲۱۴‌‌۲۵۰.    
۳۱. ‌الامامة والولایه.
۳۲. آل عمران/سوره۳، آیه۱۰۳.    
۳۳. شواهد التنزیل، ج‌۱، ص‌۱۶۸‌‌۱۷۰.    
۳۴. الصواعق المحرقه، ص‌۱۴۳‌ـ‌۱۵۲.
۳۵. ینابیع الموده، ج‌۱، ص‌۳۵۶.    
۳۶. نحل/سوره۱۶، آیه۴۳.    
۳۷. انبیاء/سوره۲۱، آیه۷.    
۳۸. غایة‌المرام، ج‌۳، ص‌۵‌.
۳۹. احقاق الحق، ج‌۳، ص‌۴۸۲.
۴۰. ینابیع‌الموده، ج‌۱، ص‌۳۵۷.    
۴۱. نساء/سوره۴، آیه۵۹.    
۴۲. شواهد التنزیل، ج‌۱، ص‌۱۸۹.    
۴۳. شواهد التنزیل، ج‌۱، ص۱۹۱.    
۴۴. غایة المرام، ج‌۳، ص‌۱۳.
۴۵. جامع‌البیان، مج‌۴، ج‌۶‌، ص‌۳۸۹‌ـ‌۳۹۰.
۴۶. جامع‌البیان، مج‌۴، ج‌۶‌، ص۵۲۳.
۴۷. الکافی، ج۱، ص۲۸۹.    
۴۸. اسباب‌النزول، ص۱۶۳‌ـ‌۱۶۴.
۴۹. الکشاف، ج‌۱، ص‌۶۴۹‌.
۵۰. مائده/سوره۵، آیه۵۵.    
۵۱. کتاب الله و اهلالبیت فی حدیث الثقلین.
۵۲. بحارالانوار، ج‌۲۲، ص‌۴۷۶.    
۵۳. بحارالانوار، ج‌۲۳، ص‌۱۰۹.    
۵۴. بحارالانوار، ج‌۲۳، ص۱۴۰.    
۵۵. المعجم‌الصغیر، ج‌۱، ص‌۱۳۹.
۵۶. المستدرک، ج‌۲، ص‌۳۷۳.
۵۷. فلک‌النجاة، ص‌۴۰.
۵۸. احادیث الشیعه، ج‌۱، ص‌۷۹.
۵۹. الکافی، ج‌۱، ص‌۲۸۶‌‌۳۸۸.    
۶۰. جامع احادیث الشیعه، ج‌۱، ص۹۹‌ـ‌۱۰۶.
۶۱. معانی الاخبار، ص‌۹۱.    
۶۲. شواهد التنزیل، ج‌۲، ص‌۵۲.    
۶۳. اهلالبیت فی القرآن والحدیث، ص‌۷۰‌ـ‌۷۴.




دانشنامه موضوعی قرآن.    




جعبه ابزار