[۱۱]محمدعلی موحدی ابطحی، تاریخ آلزراره، (اصفهان)، ص۱۰۳.
صفوان را نیز در شمار راویان حدیث از حمران ذکر کردهاند، اما روایتمذکور ظاهراً از حیث سند افتادگی دارد، چرا که صفوانبن یحیی سالها بعد میزیسته و نمیتوانسته است از راویان معاصرامام صادق حدیث نقل کند
چنانکه پارهای از عالمانرجالاهل سنّت، به دلیل شیعه بودن حمران، روایاتش را غیرموثق و نامعتبر دانستهاند.
دلیل دیگر آنان در عدم توثیق او، روایاتی است که حمران آنها را نقل کرده و مضمون عجیبی دارند.
در متون رجالی امامیه، عمدهترین منبع در باب حمران، رجال کشی است که جملات متعددی را از زبان امامان در مدح و ستایش حمران نقل کرده است. مضمون این روایتها غالبآ اثبات شیعه بودن حمران است که در مقایسه با سخنان ناقداناهلتسنن، درخور توجه است.
در منابع فقهی امامیه نیز همین اختلافنظربه چشم میخورد. برخی فقها، با اذعان به نبود دلیلی معتبر بر وثاقت حمران، صرفآ با تکیه بر روایات مدحآمیز درباره او، حدیثی را که وی نقل کرده است مقبول دانستهاند. در مقابل، موسویعاملی پس از نقل حدیثی از حمران، بهسبب فقدان نص صریح بر وثاقت یا حتی مدح وی، حدیث را ضعیف دانسته است.