• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حکم (قرآن)•

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



حکم (قرآن)، یکی از اوصاف قرآن را می‌گویند.



در آیه‌ای از قرآن «حکم» بر قرآن اطلاق شده است: (وکذلک انزلناه حکما عربیا).


دو معنای متفاوت برای «حکم» در لغت ذکر شده است:
۱. به معنای دستورالعمل قطعی با قضاوت مخصوص در امور مورد اختلاف؛
۲. به معنای حکمت .
بنا بر معنای اول، قرآن مجید از این جهت که شامل احکام الزامی است و در امور اختلافی میان مردم قضاوت می‌کند، حکم نامیده شده است.
و بنا بر معنای دوم، قرآن به دلیل دربرداشتن معارف الهی ، برآن «حکم» اطلاق شده است.


امین الاسلام طبرسی می‌نویسد: « قرآن را از آن رو «حکم» گفته اندکه در آن، احکام الهی و حلال و حرام بیان شده است».
[۲] رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۱۳.
[۳] جلالی نائینی، محمد رضا، ۱۲۹۱ - ۱۳۸۹، تاریخ جمع قرآن، ص۷.
[۵] مصباح، محمد تقی، ۱۳۱۳ -، قرآن شناسی، ج۱، ص۴۱.
[۶] قرآن درآئینه اندیشه‌ها، ص۲۴۴.



۱. رعد/سوره۱۳، آیه۳۷.    
۲. رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۱۳.
۳. جلالی نائینی، محمد رضا، ۱۲۹۱ - ۱۳۸۹، تاریخ جمع قرآن، ص۷.
۴. طباطبایی، محمد حسین، ۱۲۸۱ - ۱۳۶۰، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۱۱، ص۳۷۳.    
۵. مصباح، محمد تقی، ۱۳۱۳ -، قرآن شناسی، ج۱، ص۴۱.
۶. قرآن درآئینه اندیشه‌ها، ص۲۴۴.
۷. طبرسی، فضل بن حسن، ۴۶۸ - ۵۴۸ق، مجمع البیان فی تفسیرالقرآن، ج۶، ص۴۶.    



علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «حکم (قرآن)».    



جعبه ابزار