• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

دوستی‌

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



رفاقت و برقرار کردن ارتباط عاطفی با یکدیگر را دوستی (دوست داشتن، محبّت) گویند. از دوستی به معنای نخست در بابهای حج، اطعمه و اشربه و شهادات سخن گفته‌اند.
از دوستی به معنای دوم در بابهای صدقات و نکاح سخن گفته‌اند.




دوست خوب گزیدن و دوستان زیاد گرفتن، مستحب، و در روایات بدان تشویق و ترغیب شده است.
در روایتی از امیرمؤمنان علیه السّلام آمده است:
«ناتوان‌ترین مردم کسی است که در گرفتن دوست ناتوان باشد و ناتوان‌تر از او کسی است که دوستی را که بدان دست یافته از دست بدهد».
در روایتی از امام صادق علیه السّلام، چارچوب دوستی- که بدون آن، دوستی تحقق نمی‌یابد- در پنج چیز دانسته شده است: اوّل، آنکه نهان و آشکار او برای تو یکی باشد. دوم، زینت تو را زینت خود و عیب تو را عیب خود بداند. سوم، دستیابی به ثروت و قدرت، موضع او را نسبت به تو تغییر ندهد. چهارم، از آنچه در توان دارد نسبت به تو دریغ نکند و پنجم که جامع همه خصلتهای پیشین است، این که تو را به گاه گرفتاری و نیاز رها نکند.



دوست شدن و رفاقت با بدکار، نابخرد، دروغگو، بخیل، ترسو، قاطع رحم و کسی که از روی بی‌اعتنایی به نماز جماعت در مسجد حاضر نمی‌شود، مکروه است.
[۷] توضیح المسائل مراجع ج۱، ص۵۰۰.




اعلام مراتب دوستی به دوست، به منظور استحکام پایه‌های آن، مستحب است.



به تصریح قرآن کریم، خوردن از خانۀ دوست بدون اذن وی بی‌اشکال است، مگر آنکه انسان علم و یا- به تصریح برخی- ظنّ غالب به عدم رضایت وی داشته باشد.



نماز گزاردن در خانۀ دوست نیز همین حکم را دارد.



دوست بودن با کسی، مانع شهادت له یا علیه او نیست.



دوست داشتن اهل‌بیت علیهم السّلام، واجب، بلکه از ارکان ایمان است.



اظهار محبت و دوستی نسبت به دشمنان خدا، حرام، بلکه منافی با ایمان به خدا است و بیزاری جستن از ایشان واجب است.



دوست داشتن اعضای خانواده (همسر و فرزندان) و اظهار محبت شوهر به همسرش و نیز مطلع ساختن وی از محبّت خود نسبت به او مستحب است.
[۱۶] مهذّب الاحکام ج۲۴، ص۶.




چنان که از آداب معاشرت، اظهار محبت نسبت به مردم است.
[۱۹] مهذّب الاحکام ج۱۵، ص۳۰۵.

همچنین مستحب است کسسی که مؤمنی را دوست دارد، او را از محبت خود مطلع سازد.



در روایات متعددی از محبت به دنیا نکوهش شده و در برخی روایات، ریشۀ هر گناه دانسته شده است.



مستحب است صدقه و انفاقهای مستحب، از مالی باشد که انسان آن را دوست دارد، نه از مال پست و کم ارزش.
قرآن کریم بر این مطلب تأکید دارد.


 
۱. وسائل الشیعة ج۱۲، ص۱۶-۱۸.    
۲. وسائل الشیعة ج۱۲، ص۱۸.    
۳. وسائل الشیعة ج۱۲، ص۲۵-۲۶.    
۴. وسائل الشیعة ج۱۲، ص۲۸-۳۰.    
۵. وسائل الشیعة ج۱۲، ص۳۲.    
۶. وسائل الشیعة ج۱۲، ص۳۴.    
۷. توضیح المسائل مراجع ج۱، ص۵۰۰.
۸. وسائل الشیعة ج۱۲، ص۵۴.    
۹. نور/سوره۲۴، آیه۶۱.    
۱۰. جواهر الکلام ج۳۶، ص۴۰۶-۴۰۷.    
۱۱. العروة الوثقیٰ ج۲، ص۳۷۷.    
۱۲. جواهر الکلام ج۴۱، ص۸۰.    
۱۳. مجمع الفائدة ج۷، ص۵۲۷.    
۱۴. جواهر الکلام ج۳۰، ص۴۱.    
۱۵. العروة الوثقیٰ ج۵، ص۴۸۱    
۱۶. مهذّب الاحکام ج۲۴، ص۶.
۱۷. وسائل الشیعة ج۲۰، ص۲۱-۲۳    
۱۸. وسائل الشیعة ج۱۲، ص۵۱-۵۲.    
۱۹. مهذّب الاحکام ج۱۵، ص۳۰۵.
۲۰. وسائل الشیعة ج۱۲، ص۵۴.    
۲۱. وسائل الشیعة ج۱۶، ص۸-۹.    
۲۲. الدروس الشرعیة ج۱، ص۲۵۵.    
۲۳. آل عمران/سوره۳، آیه۹۲.    




فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۳، ص۶۶۴-۶۶۶.    



جعبه ابزار