میرزا عبدالوهاب قزوینی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
میرزا عبدالوهاب قزوینی از بزگترین علما و فقهای مجاهد برجسته
ایران در
قرن دوازدهم و سیزدهم هجری بوده است.
وی احتمالا در دهه ۱۱۸۰ ق به
دنیا آمد. دروس مقدمات را از پدرش شیخ محمدعلی و گروهی دیگر از علمای
قزوین فراگرفت، سپس برای تکمیل آن به
عراق رفت تا از حوزه‌های درسی
کربلا،
نجف و
کاظمین استفاده برد. از اینرو در کربلا در محضر درس
وحید بهبهانی،
سیدمحمد طباطبایی (معروف به مجاهد)،
شریف العلمای مازندرانی و در نجف در درس
سیدمحمد مهدی بحرالعلوم،
شیخ جعفر نجفی (کاشف الغطاء) و
سیدجواد عاملی، در کاظمین در درس ش
یخ اسدالله کاظمی و
سیدعبدالله شبر حضور یافت، چنانکه در درس شیخ احمد احسایی نیز شرکت کرد.
حکمت و
فلسفه را از
ملاعلی نوری و دیگران آموخت و
اجازه اجتهاد را از بیش از چهل
مجتهد از جمله علمای مذکور دریافت کرد. سپس به موطن خود بازگشت و به تدریس و قضاوت پرداخت.
او از بزرگترین علما و فقهای نابغه
شیعه در
زمان خود بود. در ۱۲۳۰ ق به همراه شوهر خواهرش ملامحمد صالح برغانی به
سفر حج رفت. سپس از آنجا به
قاهره سفر کرد و با بزرگترین علمای
الازهر گفتگو کرد و اجازاتی از علمای
شافعی آن شهر گرفت. میرزا عبدالوهاب، معاصر
ملامحمدتقی برغانی (معروف به شهید ثالث) و از حاضران مجلس مناظره استادش شیخ احمد احسایی بود و به او نیز گرایش داشت.
در ۱۲۴۱ ق که سیدمحمد طباطبایی، معروف به مجاهد، به عزم
جهاد با روسها به
تهران آمد. میرزا عبدالوهاب از جمله علمای بود که به دعوت وی به تهران آمد و به همراه او و گروه دیگری از علمای سراسر کشور برای مقابله با روسها به اردگاه نظامی فتحعلی شاه در چمن سلطانیه رفتند و دسته جمعی فتوای جهاد بر ضد روسها صادر کردند. به نوشته جهانگیر میرزا در تاریخ نو: «علمای بلاد که در اردوی همایون جمع شده بودند… روانه
آذربایجان (گردیده) و در هر اردو، جمعی از ایشان برای
وعظ و ترغیب و تحریص غازیان مامور شدند…».
در ۱۲۷۳ ق که نیروهای انگلیسی پس از اعلام
جنگ به دولت ایران، بندر بوشهر را اشغال کردند، مردم قزوین همانند مردم بیشتر شهرها آمادگی خود را در جنگ با نیروهای انگلیسی و اعزام به مناطق جنگی اعلام داشتند. بدین منظور میرزا عبدالوهاب قزوینی به عنوان نماینده مردم قزوین در
رجب همان سال به تهران آمد و با ناصرالدین شاه ملاقات کرد و آمادگی مردم قزوین را به اطلاع شاه رساند.
او در اواخر عمر به
نجف اشرف هجرت کرد و در آنجا ساکن شد و به تدریس و
قضاوت پرداخت تا اینکه بیمار شد ودر نجف اشرف درگذشت.
آقا بزرگ تهرانی وفات او را پس از ۱۲۶۰ ق و بیشتر منابع در ۱۲۷۰ دانسته‌اند که این هر دو تاریخ قطعا اشتباه است، زیرا او به گواهی روزنامه وقایع اتفاقیه تا پایان رجب ۱۲۷۳ ق زنده بوده است.
میرزا عبدالوهاب قزوینی بیش از سی کتاب، رساله و حاشیه نوشت، از جمله: خلاصه الرشاد فی شرح اربعین حدیثا خلاصه الرشاد فی الدلاله علی منهج العباد (فارسی، در اصول و فروع دین)؛
هدایه المسترشدین، رساله فی صلاه الجمعه، رساله فی مسائل التقلید (به عربی و فارسی)، اجتماع الامر و النهی، التجری (در
اصول فقه)؛ حجیه الاجماع؛ حجیه المظنه؛ کتاب فی الرد علی رساله السید محمد باقر الاصفهانی فی عدم جواز تقلید المیت و وجوب العدول الی الحی، الفوائد الاصولیه…
دانشنامه های انقلاب اسلامی و تاریخ اسلام، فرهنگنامه علمای مجاهد، برگرفته از مقاله «میرزا عبدالوهاب قزوینی».
