مراد از آن، این است که مرد در زندگی با همسرش به وظایف زناشویی و حقوقخانوادگی عمل کند؛ چنان که مراد از «تسریح به احسان» طلاق دادن زن ـ نه به قصد آزار و زیان رساندن به وی، بلکه ـ به قصد آزادی و رهایی او از قید زوجیت و به دست گرفتن زمام سرنوشت خود است و این میسر نمیشود مگر آنکه مرد در زمان عده به زن رجوع نکند تا عدهاش به سرآید و اختیاردار خود گردد؛ چه آنکه طلاق دادن زن به قصد رجوع در زمان عده، اضرار به وی محسوب میشود.
هرگاه شوهر بدون آنکههمسرشناشزه باشد ازاختیار یکی از دو امر یاد شده (امساک به معروف و تسریح به احسان) خودداری ورزد، حاکم شرع او را به اختیار یکی از دو امر، ملزم میکند و در فرض امتناع، زن را به تقاضای خودش طلاق میدهد.
