«ذکر «عنب» (انگور) از میان تمام میوه‌ها به خاطر مواد غذائی و حیاتی فراوانی است که در این میوه نهفته شده، و آن را به صورت یک غذای کامل در آورده است (توجه داشته باشید «عنب» هم به «انگور» گفته می‌شود و هم به « درخت انگور » و در آیات قرآن بر هر دو اطلاق شده، ولی در اینجا مناسب همان انگور است). «قضب» (بر وزن جذب) در اصل به معنی سبزی هائی است که آن را در نوبت‌های مختلف می‌چینند، و در اینجا به معنی انواع سبزی‌های خوردنی است، و ذکر آن به دنبال انگور، دلیل بر اهمیت این ماده غذائی است که در علم غذاشناسی امروز، فوق العاده روی آن تکیه می‌شود.»
در تفسیر المیزان می فرماید: «گویا شخصی پرسیده : ما از انگور و خرما چه استفاده‌ای می‌کنیم؟ در جواب فرموده : (از آن سکر و رزق حسن می‌گیرید) و اگر ضمیر آن دو یعنی (نخیل و اعناب) را مفرد آورده با اینکه باید می‌فرمود: (تتخذون منهما) برای این بود که در سابق گفتیم چیز بسیار را یک چیز حساب کرده، مانند جمله (مما فی بطونه) در آیه قبلی با اینکه مرجع ضمیر ، کلمه انعام است که جمع می‌باشد اما ضمیر را مفرد آورده است. و معنای جمله (تتخذون منه سکرا و رزقا حسنا) این است که از آنچه ذکر شد، از میوه‌های نخل و انگور چیزی می‌گیرند که مانند شراب با تمام انواعی که دارد مسکر است، و رزق پاکیزه و خوب، از قبیل مویز و شیره و غیر ذلک از چیزهایی که آذوقه به شمار می‌رود.»
آمده است در روایتی از امام صادق علیه‌السّلام، حرث در آیه شریفه درخت انگور دانسته شده است. علامه طباطبایی می فرماید: «کلمه (حرث) به معناى زراعت است ، البته به معناى باغ انگور نیز هست...»
