• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

سؤر

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



سؤر نیم خورده و پس مانده غذا یا آبی است که انسان یا حیوان از آن استفاده کرده است. از احکام سؤر در باب طهارت سخن گفته‏اند.




سؤر در لغت به معناى قسمت باقى مانده از محتواى ظرفى که انسان یا حیوان از آن نوشیده و نیز پس مانده هر چیزى از غذا و آب و غیر آن آمده است.



کلمات فقها در تعریف سؤر مختلف است.

۲.۱ - تعریف اول


بسیارى از فقها آن را به باقى مانده آب نوشیده شده تعریف کرده‏اند.
[۵] التنقیح الرائع ج۱، ص۳۴.
[۶] المقتصر ص۴۵.
[۸] غایة المرام ج۱، ص۵۴.
[۹] کشف الإلتباس ص۹۸.


۲.۲ - تعریف دوم


برخى دیگر از فقها، معنای سؤر را تعمیم داده و آن را به مایعى که حیوان از آن نوشیده یا عضوى از بدنش با آن تماس پیدا کرده، تعریف کرده‏اند.

۲.۲.۱ - تبیین معنای سؤر بنابر تعریف دوم


بنابر تعریف دوم، سؤر اختصاص به نوشیدنى؛ یعنى تماس دهان با مایع ندارد و شامل مایعى که با یکى دیگر از اعضاى بدن تماس پیدا کرده نیز مى‏شود؛ چنان که اختصاص به آب ندارد و شامل دیگر مایعات نیز مى‏گردد.

۲.۳ - تعریف سوم


برخى، مفهوم سؤر را از جهتى دیگر تعمیم داده و آن را به نیم خورده و پس مانده خوردنى و نوشیدنى تعریف کرده‏اند.

۲.۳.۱ - تبیین معنای سؤر بنابر تعریف سوم


بنابر این تعریف، سؤر شامل پس مانده غذاهاى جامد، همچون نان و برنج نیز مى‏شود؛ البته در محدوده خوردن و نوشیدن؛ از این رو، شامل مایع یا جامدى که با سایر اعضاى حیوان تماس داشته، نمى‏شود.
[۱۱] منهاج المؤمنین ج۱، ص۲۰.


۲.۴ - تعریف چهارم


برخى از هر فقها، از هر دو جهت تعمیم داده و سؤر را به مطلق آنچه با بدن حیوان تماس پیدا کرده، اعم از مایع و جامدى که مرطوب است، تعریف کرده‏اند.
[۱۳] فقه الشیعة ج۲، ص۲۵۷-۲۵۸.




اطلاق سؤر بر باقى مانده آب نوشیده شده توسط حیوان قدر متیقن همه اقوال است؛ از این رو، برخى گفته‏اند: احکام سؤر بر مصداق یقینى آن مترتب مى‏گردد و ترتب آن احکام بر دیگر مصادیق منوط به وجود مناسبت میان حکم و موضوع است. به عنوان مثال، از دلیلى که مفاد آن نجاست سؤر است مى‏توان به دست آورد که مراد از سؤر در این دلیل، مطلق چیزى است که با بدن حیوان نجس تماس پیدا کرده است؛ زیرا مناسبت عرفى میان حکم و موضوع، سرایت نجاست از حیوان نجس العین به سؤر آن مى‏باشد؛ خواه آبى باشد که مقدارى از آن را نوشیده یا هر چیزى دیگر که با عضوى از بدن آن حیوان تماس پیدا کرده و بر اثر داشتن رطوبت، نجاست بدان سرایت نموده است. اما اگر مفاد دلیل، تبرک جستن به سؤر باشد، با توجه به تناسب حکم و موضوع، اعم بودن مفهوم سؤر از این دلیل استفاده نمى‏شود.
[۱۴] بحوث فى شرح العروة ج۲، ص۲۸۳.




سؤر بر باقى مانده آب کثیر و آب جاری که انسان یا حیوان از آن نوشیده، اطلاق نمى‏شود و قلیل بودن آب شرطِ اطلاق آن است.



آیا معانى ذکر شده براى سؤر، معناى شرعى این واژه است و در نتیجه خطاباتى که در سنت آمده و مشتمل بر این واژه است بر آن حمل مى‏شود یا تنها اصطلاحى نزد فقها در خصوص مسئله طهارت و نجاست سؤر است؟ مقتضاى تعریف برخى که‏ قید شرعاً را بدان افزوده‏اند احتمال نخست است.
[۱۶] مسالک الافهام ج۱، ص۲۳.
ظاهر کلام برخى این است که آنچه به عنوان تعریف ذکر مى‏شود معناى حقیقى سؤر است؛ لیکن برخى گفته‏اند: بعید نیست مراد از سؤر در کلمات فقها در خصوص این مقام، مطلق چیزى باشد که با جسم حیوان تماس پیدا کرده است؛ هرچند احتمال مى‏رود اختصاص به آب داشته باشد. البته در غیر این مقام مراد از آن خصوص چیزى است که با دهان حیوان تماس پیدا کرده است.



سؤر به لحاظ صاحب آن داراى اقسامى است؛ سؤر انسان و سؤر حیوان. انسان نیز یا مسلمان و یا در حکم مسلمان است، مانند کودکى که از مسلمان متولد شده است و یا کافر است و یا در حکم کافر، مانند کودکى که از کافر متولد شده است. حیوان نیز یا حلال گوشت است یا حرام گوشت. حرام گوشت یا پاک است یا نجس که در مجموع پنج قسم مى‏شود. از سوى دیگر، سؤر به لحاظ حکم وضعی یا پاک است یا نجس و به لحاظ حکم تکلیفی- در فرض پاک بودن- یا مکروه است یا مستحب.



سؤر مؤمن (شیعه دوازده امامى) پاک، بلکه استفاده از آن به نوشیدن و وضو گرفتن از باقى مانده آب وضوى وى، مستحب است. در حدیثى از امام صادق علیه السّلام آمده است: «در سؤر مؤمن شفا از هفتاد درد (نهفته) است».
[۲۰] هدایة الأمّة ج۸، ص۲۰۷.




سؤر مسلمانِ محکوم به کفر، همچون ناصبی و خارجى نجس است. به قول مشهور، سؤر زنازاده مجسّمه، مُجبره و دیگر مخالفان پاک است.



سؤر حائض مکروه است؛ لیکن در اینکه استفاده از آن مطلقا مکروه است یا تنها درصورتى که نسبت به نجاست و طهارت متهم به بی مبالاتی باشد، اختلاف است. برخى، به جاى لفظ «متهم» عنوان «غیر مأمونه» را به کار برده و گفته‏اند: با «مأمونه» بودنِ حایض کراهت منتفى است. بنابر این تعبیر (مأمونه و غیر مأمونه)، کراهت شامل سؤر حائضى که از این جهت مجهول الحال است نیز مى‏شود؛ بر خلاف تعبیر نخست (متهم و غیر متهم) که کراهت تنها شامل حائض متهم مى‏گردد. برخى، در حکم به کراهت، هر متهم به بى مبالاتى نسبت به نجاست و طهارت را به حائض متهم ملحق کرده‏اند.



سؤر کافر غیر کتابی به تبع نجاست خود کافر، نجس است. همچنین بنابر قول مشهور، سؤر کتابى.



کودکان کفّار نیز در حکم، ملحق به کفّارند. هرچند برخى در الحاق اشکال کرده‏اند




۱۲.۱ - سؤر حیوان حلال گوشت


سؤر حیوان حلال گوشت به تبع پاکى خود حیوان، پاک است؛ لیکن استفاده از سؤر اسب، قاطر و الاغ اهلى و نیز مرغ خانگی مکروه است. برخى، کراهت را در آنها ثابت ندانسته‏اند.

۱۲.۲ - سؤر حیوان حرام گوشت و پرندگان


به قول مشهور، سؤر حیوان حرام گوشت، جز سگ و خوک، پاک است؛ لیکن استفاده از آن مکروه مى‏باشد. برخى قدما سؤر پرندگان نجاست و مردار خوار و از غیر پرندگان، سؤر حیوانات حرام گوشت اهلى، جز حیواناتى که اجتناب از آنها ممکن نیست، از قبیل گربه، موش و مار را نجس دانسته‏اند.



از برخى قدما نجاست سؤر مسخ شدگان نقل شده است.



سؤر سگ و خوک به تبع نجاست آن دو، نجس است.



 
۱. العین ج۷، ص۲۹۲.    
۲. لسان العرب ج۴، ص۳۳۹.    
۳. المعتبر ج۱، ص۹۳.    
۴. نهایة الإحکام ج۱، ص۲۳۸.    
۵. التنقیح الرائع ج۱، ص۳۴.
۶. المقتصر ص۴۵.
۷. المهذب البارع ج۱، ص۱۲۲.    
۸. غایة المرام ج۱، ص۵۴.
۹. کشف الإلتباس ص۹۸.
۱۰. کتاب السرائر ج۱، ص۸۵.    
۱۱. منهاج المؤمنین ج۱، ص۲۰.
۱۲. مشارق الشموس، ص۲۶۷.    
۱۳. فقه الشیعة ج۲، ص۲۵۷-۲۵۸.
۱۴. بحوث فى شرح العروة ج۲، ص۲۸۳.
۱۵. جواهر الکلام ج۱، ص۳۶۷.    
۱۶. مسالک الافهام ج۱، ص۲۳.
۱۷. کتاب السرائر ج۱، ص۸۵.    
۱۸. جواهر الکلام ج۱، ص۳۶۵.    
۱۹. الحدائق الناضرة ج۱، ص۴۲۱.    
۲۰. هدایة الأمّة ج۸، ص۲۰۷.
۲۱. الحدائق الناضرة ج۱، ص۴۲۱-۴۲۴.    
۲۲. الحدائق الناضرة ج۱، ص۴۲۲-۴۲۴.    
۲۳. الحدائق الناضرة ج۱، ص۴۲۵.    
۲۴. جواهر الکلام ج۶، ص۴۱-۴۲.    
۲۵. مدارک الأحکام ج۲، ص۲۹۸.    
۲۶. الحدائق الناضرة ج۱، ص۴۲۵-۴۲۶.    
۲۷. الحدائق الناضرة ج۱، ص۴۲۶-۴۲۹.    
۲۸. الحدائق الناضرة ج۱، ص۴۲۹-۴۳۲.    
۲۹. المبسوط ج۱، ص۱۰.    
۳۰. کتاب السرائر ج۱، ص۸۴-۸۵.    
۳۱. مختلف الشیعة ج۱، ص۲۲۹.    
۳۲. جواهر الکلام ج۱، ص۳۶۸.    




فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۴، ص۳۶۲-۳۶۴.    




جعبه ابزار