سوره سبأ
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نام دیگر
سوره سبأ، سوره
حضرت داود عليه السلام بوده و این سوره سى و چهارمين سوره
قرآن است.
«سبأ» نام قومى است که هم‌زمان با سليمان مى‌زيستند و حاکمشان يک
زن (
بلقیس ) بود. آيه ۱۵ به بعد اين سوره بخشى از داستان آنان با سليمان را بيان مى‌کند. واژه «سبأ» دو بار در
آیات ۲۲ نمل
و ۱۵
همين سوره به کار رفته است؛ لذا سوره را «سبأ» ناميده‌اند. اين سوره پيرامون اصول سه‌گانه اعتقادات، يعنى
توحید و
نبوت و
قیامت بحث مى‌كند. بعد از بيان آن‌ها
کیفر كسانى را كه منكر آنهايند، و يا القاى شبهه درباره آن‌ها مى‌كنند، بيان نموده، آن گاه از راه‌هاى مختلف آن شبهه‌ها را دفع مى‌كند، يك بار از راه
حکمت و موعظه، بار ديگر از راه
مجادله . و از بين اين سه اصل بيشتر به مساله قيامت اهتمام مى‌ورزد، در اول كلام آن را ذكر مى‌كند، و تا آخر سوره چند بار ديگر هم متعرض آن مى‌شود؛ داستان حضرت داوود (ع) نيز در اين سوره نقل مى‌شود.
۱. طبق قول مشهور و بر اساس عدد بيشتر مکاتب تفسيرى ۵۴ آيه ، به عدد شامى ۵۵ آيه، ۸۸۳، ۸۸۷ يا ۸۸۰ کلمه و ۴۵۱۲ حرف دارد.
۲. در ترتيب نزول، پنجاه و هشتمين و در
مصحف شريف سى و چهارمين سوره است.
۳. پس از
سوره لقمان و پيش از
سوره زمر در
مکه نازل شد؛ جز آيات ۶ و ۷
که
مدنی به‌شمار مي‌آيند.
۴. از سوره‌هاى مثانى و اندکى بيش از يک حزب است.
۵. گفته‌اند يک آيه
منسوخ دارد.
۱. خلقت
آسمان و
زمین؛
۲. رستاخيز و مسئله
ثواب و
عقاب و ثبت اعمال؛
۳.
نبوت و مسئله
انذار و تبشير؛
۴.
توحید و صفات
جلال و
جمال؛
۵. بخش‌هايى از تاريخ
حضرت داود و
حضرت سلیمان (ع)؛
۶. داستان
قوم سبأ و سرنوشت آنان.
فرهنگ نامه علوم قرآن، برگرفته از مقاله «سوره سبأ».
