بو (رایحه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

بو به معنی رایحه قابل استشمام است.

---

از آن در باب های طهارت، صلات، صوم، اعتکاف، حج، تجارت، نکاح و حدود سخن رفته است.

۱.۱ - در باب طهارت

آب کر با تغییر بوی آن بر اثر ملاقات با نجاست نجس می‏ شود. در پاک شدن چیز نجس، برطرف شدن بوی نجاست شرط نیست.
کافوری که جهت حنوط استفاده می ‏شود، نباید بوی آن بر اثر کهنگی از بین رفته باشد. واجب است میت به‏ گونه‏ ای دفن شود که بوی جنازه بیرون نیاید؛ گرچه برخی ـ در فرضی که بوی جنازه کسی را نیازارد و بیم بیرون آوردن آن توسط حیوانات وجود نداشته باشد ـ صرف دفن در زمین را کافی دانسته‏ اند.

۱.۲ - در باب صلات

استعمال بوی خوش برای نماز گزار و نیز برای رفتن به مسجد مستحب است. کسی که دهانش بوی سیر، پیاز و یا هرچیز بد بوی دیگر می‏ دهد و موجب اذیت دیگران می ‏شود مکروه است به مسجد رود.

۱.۳ - در باب صوم

بوییدن گل و دیگر گیاهان خوش‏بو برای روزه‌ دار مکروه است.

۱.۴ - در باب اعتکاف

بوییدن عطر، گل و گیاهان خوش‏بو بنابر مشهور بر معتکف حرام است.

۱.۵ - در باب حج

بنابر مشهور استعمال هرگونه عطر به بوییدن، خوردن یا مالیدن بر بدن یا لباس، همچنین روغن معطر و نیز بنابر مشهور، سرمه‌ ای که بوی خوش داشته باشد بر محرم، حرام و موجب ثبوت کفاره است. در حرمت یا کراهت بوییدن گیاهان خوش‏بو اختلاف می ‏باشد. بوییدن خلوق کعبه بر مُحرم جایز است.
گرفتن بینی از بوی بد بنابر مشهور برای مُحرم حرام است؛ لیکن در وجوب گرفتن بینی هنگام عبور از بازار عطر فروشان یا هنگام داد و ستد چیزهایی که بوی خوش دارند، اختلاف است.

۱.۶ - در باب تجارت

کالا یی که اختلاف اوصاف از جمله بوی آن سبب اختلاف قیمت می‏ شود، برای رفع غرر در معامله با بوییدن آزمایش می‏ گردد.

۱.۷ - در باب نکاح

شوهر می‏ تواند همسر خود را از خوردن چیزهای بدبو مانند سیر بازدارد.

۱.۸ - در باب حدود

برای ثبوت حدّ مسکر صرف بوی شراب دادن دهان کسی کفایت نمی‏ کند.

---