• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

دعوت مخفیانه

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


لازمه هر انقلابی در بدو امر، وجود یارانی مخلص و فداکار است تا پایه‌های نهضت را به دوش بگیرند، یارانی که به استقبال انواع خطرها رفته، دست از یاری و فداکاری بر ندارند، یافتن چنین یاران وفاداری، بدون برجا گذاشتن حساسیتی از سوی دشمنان، برای رشد و پیشبرد هر انقلابی، امری کاملاً لازم و ضروری بوده، اقدامات خاصی را از سوی رهبر و پیشوای خود، طلب می‌کند، رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) نیز با توجه به چنین امری، چند سالی را به صورت مخفیانه، به ترویج آیین آسمانی خود پرداختند تا اینکه یارانی استوار و ثابت قدم، جهت حفظ و صیانت از آرمانهای اصیل اسلامی مهیا شدند.


آنچه که در تاریخ ضبط شده و روایات وارده از سوی شیعه و سنی نیز بر آن صحّه می‌گذارد این است که رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در سه
[۱] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۶.    
[۲] طبری، محمد بن جریر، تاریخ امم و الملوک، ج۲، ص۶۴.    
[۳] صدوق، محمد بن علی، کمال الدین، ص۳۴۵.    
[۴] ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۶۹.    
یا چهار
[۵] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۶.    
[۶] حلبی، نورالدین، السیرة الحلبیه، ج۱، ص۴۰۳.    
یا پنج
[۷] ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۴۰۳.
سال اول بعثت، رسالت خویش را مخفی نگه می‌داشتند و دعوتشان را آشکار نمی‌کردند.این امر بوسیله آیه ۹۴- ۹۵ سوره حجر نیز تایید می‌شود. دعوت مخفیانه در ابتدا امری لازم بوده تا اینکه در ابتدای کار مسلمانان، با قریش رو در رو نگردند، قریشی که در شرک و بت پرستی خود متعصب بودند، از این‌رو حضرت دعوتش را در مجالس عمومی آشکار نمی‌کرد و تنها بعضی از خویشاوندان و کسانی که از قبل با آنها آشنایی داشته و امید به هدایت‌شان را داشتند به طور مخفیانه به اسلام دعوت می‌کردند تا اینکه عده‌ای از مردم که بیشتر، از ضعفای قوم بودند به او ایمان آوردند.
[۸] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۱، ص۱۵۶.    
[۹] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۵.    

حضرت در این دوره، به شدت اصول مخفی کاری را رعایت می‌فرمودند، اما با وجود تمام این مخفی کاری‌ها، خبر دعوتش در میان همه تیره‌ها در مکه پیچیده بود، آنها در مجالسشان در این باره سخن می‌گفتند.
[۱۰] ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۶۹.    
[۱۱] بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۷۵.    
[۱۲] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۱، ص۱۵۶.    
مشرکان هم در ابتدا قضیه را چندان جدی نمی‌گرفتند و برای آن اهمیتی قائل نبودند
[۱۳] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۵.    
[۱۴] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۱، ص۱۵۶.    
و گمان می‌کردند سخنان حضرت (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، بیشتر از سخنان کاهنان و خدا پرستانی امثال قس بن ساعده و زید بن عمرو امیه بن صلت و دیگران که عبادت بتان را ترک کرده بودند، نیست،
[۱۵] حسنی،‌ هاشم معروف، سیرة المصطفی، ص۱۳۲.
از این رو زمانی که از کنار ایشان رد می‌شدند به مجالسشان اشاره می‌کردند و با تمسخر می‌گفتند: «از آسمان با جوان بنی عبدالمطلب سخن ‌گفته می‌شود.»
[۱۶] ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۱، ص۱۵۶.    
[۱۷] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۵.    
[۱۸] یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۴.    
تا اینکه رفته‌رفته بر تعداد مؤمنین افزوده شد تا جایی که روزی نبود که مردم مکه از خواب بر خیزند و با مرد یا زن مسلمانی روبرو نشوند.
[۱۹] ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۸۷.    
این امر نگرانی‌ها و مخالفت‌هایی را از سوی قریش در پی‌ داشت.
[۲۰] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۲۳.    


در طول سه سال دعوت پنهانی، پنهان کاری سر لوحه کار رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و مسلمانان قرار گرفته بود. در این باره واقدی از ابن عباس و او از سعید بن زید نقل کرده که: «ما اسلام خود را مخفی می‌کردیم و نماز نمی‌خواندیم، مگر در خانه‌های در بسته و در شعب و بعضی برای بعضی دیگر، نگهبانی می‌دادیم.»
[۲۱] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۶.    
حضرت (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) در طول این سه سال، به همراه دیگر مسلمانان، برای ادای فرائض دینی مخفیانه به کوه‌ها و شعاب اطراف مکه می‌رفتند و در خفا و پنهانی نماز می‌خواندند،
[۲۲] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۶.    
[۲۳] ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۷۰.    
[۲۴] ابن کثیر، اسماعیل، البدایه و النهایه، ج۳، ص۳۷.    
[۲۵] ابن اسحاق، محمد، سیره ابن اسحاق، ص۱۴۷.    
تا اینکه روزی سعد بن ابی وقاص با جمعی از مسلمانان مشغول نماز بودند، چند تن از مشرکان سر رسیدند و به آنها که مشغول نماز بودند، ناسزا گفتند و آنها را بر این کارشان ملامت کرده، خرده گرفتند، کار به درگیری و زد و خورد کشیده شد و سر یکی از مشرکان در این درگیری شکست.
[۲۶] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۶.    
[۲۷] ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۷۰.    
[۲۸] ابن کثیر، اسماعیل، البدایه و النهایه، ج۳، ص۳۷.    
[۲۹] ابن اسحاق، محمد، سیره ابن اسحاق، ص۱۴۷.    

پس از این درگیری حضرت (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) و اصحابش در خانه ارقم بن ابی ارقم در دامنه کوه صفا مخفی شدند
[۳۰] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱۰، ص۲۱۴.    
و آنجا را مرکز دعوت و محل اجتماعشان قرار دادند
[۳۱] حلبی، نورالدین، السیرة الحلبیه، ج۱، ص۴۰۲- ۴۰۳.    
تا عبادات و شعائرشان از انظار مشرکین دور بماند. ایشان در آنجا یک ماه یا بیشتر ماندند
[۳۲] حلبی، نورالدین، السیرة الحلبیه، ج۱، ص۴۰۳.    
و از آن خارج نشدند تا اینکه تعداد شان به چهل نفر رسید و جمعیت مسلمانان، شکل ‌گرفت. کم‌کم زمان آن رسیده بود که دعوت خود را به آگاهی همگان برساند تا اینکه آیه نازل شد که امر الهی را آشکار کند: «فاصدع بما تؤمر و اعرض عن المشرکین انّا کفیناک المستهزءین؛
[۳۳] حجر/سوره۱۵، آیه۹۴-۹۵.    
آشکار آنچه را ماموریت داری بیان کن و از مشرکان روی گردان (و به آنها اعتنا نکن)•ما شر استهزا کنندگان را از تو دفع خواهیم کرد».

از جمله اموری که در اولین روزهای دوره دعوت پنهانی واقع شد وجوب نماز بر مسلمانان بود. نماز، اول چیزی بود که خداوند بعد اقرار به توحید و تبرّی از بتان واجب کرده بود.
[۳۴] طبری، محمد بن جریر، تاریخ امم و الملوک، ج۲، ص۵۳.    
جریان از این قرار بود که روزی رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به بالای شهر مکه رفته بود، جبرئیل نازل شد و با پاشنه پای خود به کنار کوه زده چشمه آبی ظاهر شد، جبرئیل در حالی که رسول‌خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به او نگاه می‌کرد، وضو ساخت.
[۳۵] طبری، محمد بن جریر، تاریخ امم و الملوک، ج۲، ص۵۳.    
[۳۶] ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۶۱.    
[۳۷] بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۶۰.    
[۳۸] قاضی ابرقوه، سیرت رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، ج۱، ص۲۲۰.
پس صورتش را شست و مضمضه و استنشاق کرد و سر و بعد پاهایش را تا قوزک پا، مسح کرد.
[۳۹] بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۶۰.    
حضرت نیز به همان ترتیب وضو گرفت آنگاه جبرئیل دو رکعت نماز خواند حضرت نیز به همان نحو نماز خواند.
[۴۰] بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۶۰.    

گویا نخستین نمازی که بر حضرت واجب شد، نماز ظهر بود، ابن عباس می‌گوید: «سپس جبرئیل نازل شد و نماز ظهر را در هنگام تمایل خورشید خواند و نماز عصر را پس از رفتن سایه به‌اندازه قد انسان و نماز مغرب را به هنگام غروب خورشید و نماز عشاء را پس از رفتن شفق و نماز صبح را پس از طلوع فجر خواند.»
[۴۱] ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۶۱.    
[۴۲] قاضی ابرقوه، سیرت رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، ج۱، ص۲۲۱.
ظاهراً تا قبل از هجرت نمازی که بر ایشان واجب شد دو رکعتی بود بعدها نماز کامل شد و شد چهار رکعت و برای مسافر همان دو رکعت باقی ماند.
[۴۳] بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۲، ص۴۰۶.    
[۴۴] بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۷.    
[۴۵] ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۶۱.    


گویا قرآن در دوران کتمان رسالت نازل نمی‌شده است، از جمله چیزهایی که بر عدم نزول قرآن در دوران کتمان دلالت دارد این است که در تمام آیاتی که پیش از سوره حجر نازل شده چیزی نمی‌یابیم که متناسب با دوران کتمان باشد. در اواخر این سوره آمده است. «فاصدع بما تؤمر و اعرض عن المشرکین انّا کفیناک المستهزءین؛
[۴۶] حجر/سوره۱۵، آیه۹۴-۹۵.    
آشکار آنچه را ماموریت داری بیان کن و از مشرکان روی گردان (و به آنها اعتنا نکن)•ما شر استهزا کنندگان را از تو دفع خواهیم کرد»؛ همچنین در اواخر سوره شعراء آمده است «و انذر عشیرتک الاقربین؛
[۴۷] شعراء/سوره۲۶، آیه۲۱۴.    
خویشاوندان نزدیکت را انذار کن»، که همه اینها با شرائط دوران کتمان سازگاری ندارد. از خصوصیات سوره‌های مکی این است که خطاب‌های آن متوجه مشرکین است و با آنها به خاطر کفرشان و انکار مبدا و معاد جدال و بحث می‌کند و این چیزی است که با کتمان تناسبی ندارد، بلکه با اعلان مناسب است.

۱. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۶.    
۲. ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ امم و الملوک، ج۲، ص۶۴.    
۳. ↑ صدوق، محمد بن علی، کمال الدین، ص۳۴۵.    
۴. ↑ ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۶۹.    
۵. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۶.    
۶. ↑ حلبی، نورالدین، السیرة الحلبیه، ج۱، ص۴۰۳.    
۷. ↑ ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۴۰۳.
۸. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۱، ص۱۵۶.    
۹. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۵.    
۱۰. ↑ ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۶۹.    
۱۱. ↑ بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۷۵.    
۱۲. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۱، ص۱۵۶.    
۱۳. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۵.    
۱۴. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۱، ص۱۵۶.    
۱۵. ↑ حسنی،‌ هاشم معروف، سیرة المصطفی، ص۱۳۲.
۱۶. ↑ ابن سعد، محمد، طبقات الکبری، ج۱، ص۱۵۶.    
۱۷. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۵.    
۱۸. ↑ یعقوبی، احمد بن ابی یعقوب، تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۴.    
۱۹. ↑ ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۸۷.    
۲۰. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۲۳.    
۲۱. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۶.    
۲۲. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۶.    
۲۳. ↑ ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۷۰.    
۲۴. ↑ ابن کثیر، اسماعیل، البدایه و النهایه، ج۳، ص۳۷.    
۲۵. ↑ ابن اسحاق، محمد، سیره ابن اسحاق، ص۱۴۷.    
۲۶. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۶.    
۲۷. ↑ ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۷۰.    
۲۸. ↑ ابن کثیر، اسماعیل، البدایه و النهایه، ج۳، ص۳۷.    
۲۹. ↑ ابن اسحاق، محمد، سیره ابن اسحاق، ص۱۴۷.    
۳۰. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱۰، ص۲۱۴.    
۳۱. ↑ حلبی، نورالدین، السیرة الحلبیه، ج۱، ص۴۰۲- ۴۰۳.    
۳۲. ↑ حلبی، نورالدین، السیرة الحلبیه، ج۱، ص۴۰۳.    
۳۳. ↑ حجر/سوره۱۵، آیه۹۴-۹۵.    
۳۴. ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ امم و الملوک، ج۲، ص۵۳.    
۳۵. ↑ طبری، محمد بن جریر، تاریخ امم و الملوک، ج۲، ص۵۳.    
۳۶. ↑ ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۶۱.    
۳۷. ↑ بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۶۰.    
۳۸. ↑ قاضی ابرقوه، سیرت رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، ج۱، ص۲۲۰.
۳۹. ↑ بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۶۰.    
۴۰. ↑ بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۲، ص۱۶۰.    
۴۱. ↑ ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۶۱.    
۴۲. ↑ قاضی ابرقوه، سیرت رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم)، ج۱، ص۲۲۱.
۴۳. ↑ بیهقی، ابوبکر، دلائل النبوه، ج۲، ص۴۰۶.    
۴۴. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۱، ص۱۱۷.    
۴۵. ↑ ابن هشام حمیری، عبدالملک، السیرة النبویة، ج۱، ص۱۶۱.    
۴۶. ↑ حجر/سوره۱۵، آیه۹۴-۹۵.    
۴۷. ↑ شعراء/سوره۲۶، آیه۲۱۴.    


سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «دعوت مخفیانه»، تاریخ بازیابی ۹۵/۵/۲۷.    



جعبه ابزار